Anna is al tien jaar vrijwilliger in Nunspeet en omgeving

Twee jaar later startte Anna op het spreekuur in Wezep. Dit deed ze op de donderdag, dat was haar vrije dag. Daar begon ze ook juridische zaken op te pakken. In 2013 ging ze met pensioen, toen ging ze naar Nunspeet voor het spreekuur en coaching. Nog steeds is ze spreekuurmedewerker. Ook zet Anna zich in voor gezinshereniging. ‘Eigenlijk alle lopende zaken.’ Door deze jaren heen heeft ze de organisatie zien groeien en krimpen: ‘Toen ik begon was het een beetje een rustige periode wat betreft het aantal vluchtelingen dat naar Nederland kwam, net als nu. In 2015 was er heel veel werk: Syriërs en Eritreeërs kwamen toen veel in Nunspeet.’ 

Leven in meerdere culturen

Anna vertelt: ‘Ik kom uit Amsterdam. Toen ik klein was ging ik al om met Surinamers en ook wel Indische mensen. Met hen ben ik altijd al in contact geweest.’ De man van Anna is Surinamer, ze leeft dus in twee culturen. Anna legt uit dat ze daardoor een andere kijk heeft op dingen. Het voordeel van het leven in twee culturen ziet Anna in het vertrouwen dat ze van mensen krijgt. ‘Ik weet dat dingen anders gaan en ik weet veel over verschillende culturen. Ik zeg niet: zo doen we dat in Nederland. Hier doen we het niet beter en ook niet slechter maar ánders. Dit krijg je als je zelf in meerdere culturen komt.’ Voor bijvoorbeeld andere eetgewoontes is Anna niet bang. Bij haarzelf staat de deur altijd open: ‘Iedereen kan altijd mee eten, dat vind ik heel gewoon.’

Gewoon ja zeggen

Tien jaar werken met statushouders is leerzaam, ziet Anna. ‘Wat je leert is dat de statushouders ja zeggen maar eigenlijk niet durven nee te zeggen. Dit heb ik echt meegemaakt: iemand van de gemeente belde mij: “Die en die is heel blij dat hij dat mag doen”. Vervolgens sprak ik die man en toen was hij helemaal niet blij. In die cultuur is het normaal om gewoon ja te zeggen en te lachen als iemand je iets vraagt. Dat leer je wel, om daar doorheen te kijken. Als je mensen apart spreekt en ze vertrouwen je, hoor je andere verhalen.’

Nooit meegaan naar Schiphol

Het mooiste aan wat Anna doet? ‘Als ik gezinshereniging rondkrijg en de mensen zó blij zijn. Maar ook die kleine dingetjes: een telefoontje naar de zorgverzekering of als ik een tafel op de kop weet te tikken voor iemand.’ Specifieke situaties van gezinshereniging blijven Anna ook bij: ‘In december 2016 vond een gezinshereniging plaats. Het was heel moeilijk om dat te regelen, daar is erg veel aan vooraf gegaan. Daarvoor een keer een Somalisch gezin. Die mevrouw had vijf jaar haar kinderen niet gezien. Ik zal nooit meegaan naar Schiphol maar wel het gezin begeleiden in het begin hier in Nederland, want ik ben toch trots dat het is gelukt, dat ze hier zijn gekomen.’

Motivatie

‘Ik weet het gewoon niet, waarom ik dit vrijwilligerswerk doe. Ik kan er niet tegen dat mensen anders behandeld worden. Ik kan niet tegen ongelijkheid. Ieder mens is voor mij gelijk, wel anders maar gelijk. Of je nou minister president bent of automonteur, die heb je allebei nodig.’ Anna is net 70 jaar geworden, maar voor haar is dit geen teken om te stoppen met vrijwilligerswerk. ‘Ik denk dat het scheelt als je altijd door blijft gaan. Je blijft in het proces. Zolang ik het kan, blijf ik het doen.’