Doe de netwerk-dans | Column Irene Wing Easton

Column, 5 maart 2019
Leestijd, 2 min.
Irene Wing Easton is schrijfster én taalcoach bij VluchtelingenWerk Nederland. In haar columns schrijft Irene over de bijzondere belevenissen met haar Syrische taalmaatjes Alzina en Yara.
placeholder

Binnen hengelen 

'Twee uur per keer?' Mogelijk-Geïnteresseerde kijkt me peinzend aan. Ik probeer haar te rekruteren, maar je moet natuurlijk wel eerlijk blijven. 'Nou ja, sóms loopt het ook wel wat uit, het hangt er ook vanaf wáár we afspreken en of ik eerst nog een stuk moet fietsen. Ik reserveer er het grootste deel van mijn middag voor. En je moet in totaal twee avonden een taalcoach-training doen. Af en toe zijn er neven-activiteiten zoals een vergadering of een bijeenkomst maar die zijn niet verplicht.'

Netwerk van taalcoaches

Ik zucht zo meelijwekkend mogelijk. 'De wachttijd voor een taalcoach is voor vluchtelingen momenteel ruim vijf maanden!' Dit is altijd hét moment waar het erop aankomt om de Mogelijk-Geïnteresseerde in te lijven binnen het netwerk van taalcoaches. Tegenover mij schudt deze het hoofd. 'Dat kost me te veel tijd, ik moet werken.'

Publiekelijk voor paal

Vroeger stond ik op zo’n moment altijd met een mond vol tanden, maar sinds ik over het feest op Wereldvrouwendag kan verhalen niet meer! 'In een grote zaal werd gedanst,' vertel ik haar. 'Vluchtelingen, waaronder mijn taalmaatjes, deden het voor en het publiek werd uitgenodigd om mee te doen. De Nederlandse vrouwen, inclusief ikzelf, keken angstvallig vanaf hun stoeltjes toe hoe het viertal Syrische vrouwen dat elkaars pink vasthield, door de zaal zwierde. Na enige tijd haakten een paar vrouwen aan, de sliert dansers werd steeds langer en na flink aarzelen besloot ik mezelf dan ook maar publiekelijk voor paal te zetten.'

Al hopsend en struikelend

'Ik was nog niet lang bezig de voeten van de Syrische vrouwen zo goed mogelijk te volgen, toen een Nederlandse zich naast mij invoegde. Pink in pink gehaakt, deden we verwoede pogingen sierlijk rond te hopsen. "Moeilijk hè?", verzuchtte ik tegen de vrouw naast me. Ze knikte. "Ik herkende jou, aan je ooglapje. Ik was ooit bij een lezing over je boek Moe is Moe maar voldaan."  Ze deed weer een paar danspassen terwijl ik probeerde niet over mijn eigen voeten te struikelen. "Ik zag jou en dacht, ik moet mee gaan dansen, want ik wil vragen of je een lezing voor mijn organisatie kunt houden, het gaat om honderd toehoorders."' En dus leg ik vandaag de dag aan Mogelijk Geïnteresseerden uit dat je door vrijwilligerswerk te doen soms óók kunt netwerken.

Ook vrijwilliger worden?