Iraans haar | Column wijkvrijwilliger Trudeke Sillevis Smitt
Ik vraag mij af of ik wel geschikt ben als wijkvrijwilliger. Word je niet geacht een vluchteling te introduceren in de Nederlandse maatschappij? Hem of haar onze gewoonten bij te brengen? Daar komt bij mij niet veel van terecht.
'Vind je dat mijn haar goed zit?' vraag ik aan Giti. 'Voor een Iraanse vrouw zit het goed,' antwoordt ze. 'Voor een Nederlandse vrouw: ik weet het niet.' Waarmee ze niet bedoelt dat ze twijfelt, maar precies wat ze zegt: dat ze het niet weet. Ik kijk nog eens in de spiegel. Giti heeft gelijk: dit kapsel doet meer Iraans dan Nederlands aan. En dat is niet zo gek, want ik heb me laten knippen door Maryam, een Iraanse vriendin van Giti die werkt als thuiskapster. Maryam komt regelmatig bij Giti binnenvallen als ik er ben. Eigenlijk altijd rond lunchtijd. Aan Giti’s tafel is altijd nog een plaatsje vrij.
Maar vandaag zijn Giti en ik dus samen naar Maryam gegaan, voor het eerst een uitstapje met mijn auto. In een nieuwbouwwoning aan de rand van Amsterdam-Osdorp ben ik gaan zitten op een heuse kappersstoel aan een kaptafeltje, ingeklemd tussen de vriezer en de deur naar de gang. Het knippen ging vlot, en Maryam wilde me ook wel föhnen. Met waterspray, mousse en grote rollers maakte Maryam mij dus tot een halve, zij het wel erg blonde, Iraanse.
Kent mijn cultuurrelativisme dan geen grenzen? Ik voel weinig behoefte om Giti te laten zien hoe het er bij een Nederlandse kapper aan toe gaat. Ook was het nooit bij mij opgekomen haar mee te nemen naar het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Een vriend van mij gaat dat doen om een Chinees nichtje in te voeren in de Hollandse cultuur. Best een goed idee trouwens, moet ik ook eens doen.
Maar voorlopig zit ik hier met met een Iraanse vrouw bij een Iraanse kapster, en is Giti er voor zover ik kan zien geen sikkepitje Hollandser op geworden. Nou, misschien doe ik mezelf tekort. Dankzij mij heeft Giti in elk geval een Nederlandse vriendin. Met Iraans haar, dat wel.