Beter een goede buur....

Ver van huis
Het overbekende vluchtelingenverhaal krijgt op de bank in een appartement in Enschede een gezicht. Sona en Saemer zijn 3 jaar leden in Aleppo getrouwd. Hun geluk duurde kort, Saemer vluchtte een jaar later naar Europa. ‘Op 18 augustus 2014 kwam ik in Nederland aan, na een reis van een maand via Libanon, Turkije en Griekenland.’ Achter deze summiere beschrijving van Saemer schuilt een wereld van verdrietige herinneringen die woordenloos in de kamer blijven hangen.
Na 11 maanden kwam Sona bij hem wonen. Haar ouders heeft ze moeten achterlaten. De emotie daarover breekt door, en ze is blij dat we hebben besloten vandaag geen foto te maken.

Een vaas met bloemen
Samen volgen ze taallessen op het Saxion. Saemer is afgestudeerd in IT en business management, Sara in marketing en verkoop. Ze spreken vloeiend Engels, Frans en natuurlijk Arabisch. Met zoveel taalgevoel zou het toch snel moeten gaan. Maar wat is de Nederlandse taal moeilijk! Tijdens ons gesprek doen ze hun best de Nederlandse woorden te vinden en kijken daarbij voortdurend naar hun taalcoach. Ze wonen schuin tegenover elkaar in dezelfde flat. ‘Op een dag stond ze voor de deur met een vaas met bloemen´, vertelt Sara ´Zo lief, het voelde alsof ik was in veilige armen… of hoe zeg je dat? In veilige handen was?’ Zo tussen de emotie door is daar toch weer de taalles. ‘Het is moeilijk om vrienden te maken als je de taal niet goed spreekt. We trekken vooral op met Arabische vrienden. De school gaat nu activiteiten organiseren waaraan Nederlanders én buitenlanders mee kunnen doen.’

Molens, kaas en universiteit
Toevallig ontdekten Sara en Saemer dat hun overbuurvrouw Harriet taalmaatje is in het Praathuis, in de bibliotheek in Enschede. En Harriët geeft meer dan alleen taalles. ‘Ze leert ons dingen over dit land en de cultuur.’ Zo gingen ze op Monumentendag naar de molen van Haaksbergen. Hoe Nederlands wil je het hebben! In Syrië hebben ze trouwens ook watermolens, maar dan uit de 4e/5e eeuw, gebruikt om land te bevloeien. Tegenwoordig zijn dat ook monumenten. Zo raken twee culturen elkaar, en niet alleen door molens, maar ook door kaas! 'Maar Nederlandse kaas is lekkerder dan de Syrische, want ik kan er met mijn vinger in,’ zegt Sona lachend.
Werk vinden is moeilijk voor het jonge stel. ‘Vanwege de taal, en de werkgever accepteert onze Syrische papieren niet’, vertelt Saemer. Als ze de taalschool straks hebben afgerond, gaan ze beiden dus opnieuw de collegebanken in, aan de UT.

Met haar hart
'Mevrouw Harriet' heeft 25 jaar in Azië gewoond, waar ze onder andere werkte met vluchtelingen en ook wel Engelse les gaf. ‘Ik heb hart voor vluchtelingen. Ze zijn zo gemotiveerd en het zijn zulke waardevolle mensen!’ Op haar leeftijd moet ze het wel rustig aan doen, maar in deze taalles geeft ze alles. Sara: ‘Ze is wel moe na zo´n uitje, maar ze doet het dan ook met haar hele hart!’
Meer dan taalmaatje en buitenlanders. Dit is inburgeren in z’n schoonste vorm.

Tekst: Linda Bruins Slot, vrijwilliger uit Enschede