De familie Wadeh: integratie op volle snelheid
Op volle snelheid, actief en gemotiveerd… Zó integreert de familie Wadeh in de Nederlandse samenleving. En vooral in het dorpse Bleskensgraaf. ‘Vanmiddag gaan we met een buurvrouw op bezoek in het ziekenhuis bij een andere buurvrouw die haar been heeft gebroken’, vertellen Ahmad en Khadra. ‘Er zijn zoveel mensen die ons hebben geholpen. We zijn blij af en toe iets terug te kunnen doen.’
Voor de voordeur
De meeste hulp kwam van Ali Brandwijk, vrijwilligster van VluchtelingenWerk. ‘We zijn zo blij met mevrouw Ali. Op de eerste dag dat wij vanuit het azc naar Bleskensgraaf kwamen, stond zij voor de voordeur van ons nieuwe huis te wachten’, vertelt Ahmad. ‘Sindsdien is ze er altijd voor ons geweest. Samen met Gerke, een andere vrijwilligster die zorgde voor praktische zaken zoals dekbedden, lampen en servies.'
'We waren de eerste Syriërs in het dorp, maar na ons kwamen er meer. We waren niet de enigen die mevrouw Ali hard nodig hadden', vervolgt Ahmad. 'Ze kreeg het druk. Dus we doen zoveel mogelijk zelf. En waar we kunnen, helpen wij haar. Door te tolken of door nieuwkomers met onze ervaring op weg te helpen.’
Het begon met bijna dagelijks contact, inmiddels gaan er soms weken voorbij met een enkel vraagje per what’s app. Deze week had de studerende oudste dochter van het gezin met zes kinderen problemen met het betalen van haar zorgverzekering. En er speelt nog een akkefietje over de reiskosten van vier kinderen naar hun school in Dordrecht. Die worden nu niet vergoed, de betreffende instantie vindt dat de kinderen maar dichterbij en op de fiets naar school moeten. Dat wil de familie ook graag, maar één middelbare school in Papendracht accepteert geen kinderen met hoofddoek, de ander had dit schooljaar nog geen plek. ‘Absoluut overmacht dus’, zegt Ali Brandwijk. Maar inmiddels zijn ze wel weer een stapeltje brieven en bezwaarschriften verder.
Op water en bananen
Ahmad vluchtte in mei 2014 via Turkije per bootje de Middellandse Zee over naar Lesbos. Vanaf het Griekse vasteland regelde hij via smokkelaars een ritje verder Europa in. Achterin de vrachtwagen, tussen een lading aluminium pijpen. Drie dagen in de duisternis, op water en bananen. ‘We hadden geen idee waar we heen gingen.’ Dat bleek Amsterdam te zijn. Zijn broer, die in een vrachtwagen eerder was gestapt, had Berlijn als eindbestemming.
Hij was voor de grote toestroom, de procedures gingen snel. Ook die van de gezinshereniging. ‘Dat was gelukkig binnen 25 dagen geregeld. Nu duurt het vaak meer dan zes maanden. Verschrikkelijk’, aldus Ahmad die inmiddels ook vrijwilliger van VluchtelingenWerk is. Hij leidde integratieworkshops in het Arabisch in Sliedrecht en doet nu hetzelfde in Gorinchem.
Van Damascus naar een dorp
Van Damascus naar Bleskensgraaf. Het was een flinke overgang. Voor halal voedsel, de dichtst bijzijnde moskee, geschikt onderwijs voor de kinderen… Niets was dichtbij. ‘We konden in het begin ook niet naar ouderavonden. Niet omdat we niet betrokken zijn, maar omdat de bus ‘s avonds na 8 uur niet meer rijdt. En we begrepen wel dat er een Belbus was, maar die durfden we niet te bellen. Nederlands door de telefoon is zó moeilijk.’
Inmiddels heeft hij zijn rijbewijs en een auto. Het maakt het gezin minder afhankelijk.
De mooiste mogelijkheden
De telefoon gaat. Khadra neemt op, geeft het mobieltje snel door aan haar man die hem snel daarna weer teruggeeft. Het is iemand van een uitvaartverzekering. ‘Je hoort hier dat veel Marokkanen en Turken in hun verzekering opnemen dat ze in hun thuisland begraven kunnen worden’, zegt Ahmad. ‘Dat willen wij natuurlijk ook. Maar misschien kan dat straks helemaal niet. Het is goed daar nu vast over na te denken. Maar per telefoon… Ik had geen idee waar deze meneer het over had.’
Problemen oplossen, is onze hobby, zeggen Khadra en Ahmad lachend. ‘De geschiedenis is geweest, onze toekomst ligt hier. We passen ons zo snel mogelijk aan en doen alles om ervoor te zorgen dat onze kinderen hier straks de mooiste mogelijkheden hebben.’