De Syrische Zehir Mohamad praat met een vertaalmachine
Als we deze dinsdagmiddag de woonkamer van Zehir binnenkomen, zien we dat hij niet alleen is. Twee neefjes van hem zijn er ook. Ze wonen al langer in Nederland en spreken de taal beter dan Zehir. Shiar, de jongste van de twee (18), ondersteunt zijn neef daarom als tolk. “De Nederlandse taal is nu nog heel moeilijk voor me”, vertelt Zehir in het Koerdisch. “Shiar woont hier al meer dan vijf jaar en praat goed Nederlands. Binnenkort beginnen de taallessen voor mij. Ik kan niet wachten.”
Al snel trekt Zehir een boekje uit de kast, waarmee hij zichzelf Nederlands probeert te leren. “Hierin staat de basis” vertelt hij. “Het helpt me op weg. Net als de filmpjes die ik bekijk op YouTube. Het is nu nog even lastig, maar ik weet zeker dat ik over een tijdje de taal kan spreken. Kijk maar naar mijn neefjes. Zij kunnen het ook, toch?”
Gevlucht uit Syrië
Zehir is 24 jaar geleden geboren in Kobani, een plaatsje vlak bij de Syrische stad Aleppo. Hij woonde daar met zijn broertje en ouders. Door de burgeroorlog was het leven daar niet goed. Zijn vader en moeder wonen er nog altijd, omdat ze niet willen vertrekken uit hun land. “In 2014 ben ik vanwege de oorlog naar Turkije gevlucht. Ik heb daar vijf jaar gewerkt. Dat was een moeilijke periode. Ik had geen identiteitsbewijs, de werkomstandigheden waren slecht en ik verdiende weinig geld. Nog elke dag mis ik mijn ouders. Heb ze al negen jaar niet gezien. Heel lastig, maar het is niet anders. Ook denk ik vaak aan Kobani, mijn stad. M’n vrienden wonen er. Als ik in Nederland iets leuks met vrienden doe, word ik herinnerd aan de jongens uit Kobani. Altijd die confrontatie. Gelukkig ben ik daar inmiddels aan gewend geraakt. Ik richt me op de toekomst.”
Voorkeur voor Oss
Dat Nederland zijn land – en Oss zijn stad – moest worden, wist Zehir al snel. Zijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes woonden er al. Ook zijn broertje heeft een eigen woning in de buurt. “Een groot deel van mijn familie, waaronder mijn broertje, woont hier al een paar jaar. Ze zeiden dat ik ook naar Nederland moest komen. Omdat het een fijn land is. Met een mooi volk en kansen voor iedereen. Ik wilde een beter leven dan in Turkije en was ervan overtuigd dat ik dat in Nederland kon krijgen.”
Nadat hij gevlucht was uit Turkije, begon het leven in Nederland voor Zehir met een verblijf in een AZC in Maastricht. Zo’n zeven maanden zat hij daar. Daar kreeg hij eind vorig jaar een brief met het bericht dat hij een appartement in Oss kon krijgen. “Dat was een heel mooi moment. Ik kon verhuisplannen gaan maken. Mijn ooms hielpen me met de inrichting van het huis, en VluchtelingenWerk ondersteunde me bij de verhuizing. Ik woon nu heel fijn. Mijn favoriete plek in huis is de bank in de woonkamer. Beetje tv kijken of op m’n laptop. Ik ga ook graag boodschappen doen, wandelen in het park of voetballen met familie en vrienden.”
Maar daar blijft het niet bij. Zehir heeft plannen voor de toekomst. Weet precies wat-ie wil. Als alles meezit, heeft hij de Nederlandse taal snel onder de knie en kan hij een baan zoeken. “Bouwmachines heb ik altijd leuk gevonden. Als kleine jongen in Kobani speelde ik daar al mee. En ik werkte ook in de bouw in Syrië en Turkije. Een heel mooie sector. Ik hoop dat ik hetzelfde werk hier kan doen. Dat is echt een droom van me.”
Praten met vertaalmachine
Voor het maken van de foto’s wandelen we door het appartementencomplex. Zehir zegt meerdere buurtbewoners gedag. Ze glimlachen naar hem. “Ik heb fijn contact met m’n buren”, vertelt hij. “We kletsen regelmatig met elkaar. Gewoon over hoe het gaat en ik vraag ze wel eens om hulp. Als ik iets wil vertellen, dan pak ik m’n telefoon erbij en gebruik ik een vertaalmachine. Op die manier kan ik toch een beetje met ze praten.”
Niet alleen over zijn buren is hij te spreken. Hij vindt de Nederlanders een prettig en behulpzaam volk. “Laatst had ik een afspraak met mijn advocaat in Den Haag. Ik wist alleen niet precies waar ik naartoe moest toen ik er bijna was. Een vriendelijke man zocht het voor me op, en bracht me naar het adres. Het is een mooi voorbeeld van hoe Nederlanders zijn. Er staat altijd iemand voor me klaar. In Turkije en Syrië gebeurt zoiets niet zo snel.”
Belangrijkste doelen
De Nederlandse taal leren en aan het werk; daar draait het voor Zehir Mohamad om. En een leuke vrouw die bij hem komt wonen. Die mag ook niet ontbreken. “Ik wil graag trouwen met een vrouw uit m’n eigen cultuur. In onze cultuur draagt de familie een vrouw aan, dus daar moet ik nog even op wachten. Hopelijk duurt het niet al te lang. Meer dan een vrouw, Nederlands kunnen praten en een mooie baan heb ik niet nodig. Dat zijn de belangrijkste doelen voor me. Als ik dat allemaal heb bereikt, dan kan ik me geen beter leven voorstellen.”