Dina zoekt een beetje steun om op de Spelen te kunnen schitteren

Acht jaar kwam Dina uit voor het nationale team in Iran, met als hoogtepunt brons op het Aziatische kampioenschap in 2012. Erg knap omdat vrouwen in Iran ongelijke kansen krijgen, ook in de sport. ‘Zowel mijn vader als moeder zijn taekwondodocenten en bezitten een taekwondoschool. Als baby ging ik al mee, ik heb zelfs mijn eerste kleuter-taekwondopak nog. Ik ben taekwondo letterlijk ingerold.’
Toen Dina besloot te vluchten verloor ze al haar rankingpunten die ze door middel van haar afgelopen prestaties had opgebouwd. ‘Ik moest dus weer bij nul beginnen. Zonder verblijfsvergunning was het in AZC Ter Apel praktisch onmogelijk om te trainen, aan wedstrijden deel te nemen en zo mijn topniveau te behouden. Ik trainde zelf een beetje, op mijn kamer of op de binnenplaats.’ Na een jaar hoorde Manni Zareei van Dina haar situatie en besloot haar op vrijwillige basis te gaan (coachen en begeleiden) trainen.

Olympische Spelen 

‘De prestatie waar ik het meest trots op ben? Mijn zilveren medaille op het Europees Kampioenschap in 2018. Maar ook hoe snel ik mijn oude niveau weer heb teruggekregen en mij heb opgewerkt na het vervallen van mijn ranking punten.’ Zo staat Dina nu op de wereldranglijst variërend tussen plaats 3 en 5. Haar focus ligt nu op 17 april 2020. Dan vindt het Europees Olympisch kwalificatietoernooi plaats in Rome. Ze hoopt zich te plaatsen en haar droom, meedoen aan de Olympische spelen, uit te laten komen.
Net als bij de Olympische spelen van 2016 in Rio de Janeiro, zal ook in Tokio onder de IOC-vlag een vluchtelingenteam deelnemen. In het kader van de vluchtelingcrisis wordt sporters die niet voor een nationaal team uit kunnen komen, zoals Dina, toch een kans geboden. Tien sporters uit verschillende landen namen vier jaar geleden deel in het Refugee Olympic Team.

Dina is de enige Nederlandse vluchteling die op dit hoge niveau aan topsport doet. Ze vertelt hoe lastig het is om als topsporter haar weg in Nederland te vinden en hoe haar prestaties hieronder lijden. Zo wordt de Iraanse vrijwillig getraind en heeft ze bijvoorbeeld geen structurele begeleiding van voedingscoaches, fysiotherapeuten en sportpsychologen. Tijdens wedstrijden in het buitenland staat ze er vaak alleen voor. Haar coach Manni kan vaak niet mee, vanwege gebrek aan sponsoring en steun. ‘Laatst ging ik alleen naar een wedstrijd in Rusland. Ik was genoodzaakt om in een onrustig jongerenhostel te verblijven en ik raakte, onderweg naar mijn wedstrijd, verdwaald in het openbaar vervoer. Dat zorgt voor stress en onrust. Ik kan mij niet volledig focussen, ik sta figuurlijk al met 1-0 achter op de concurrentie. Momenteel zit ik tegen het glazen plafond, ik kan lastig verder komen in de topsport zonder genoeg steun.’

Veerkracht

Ondanks de frustrerende situatie blijft Dina zich met hart en ziel inzetten om haar passie en talent op topniveau te kunnen blijven beoefenen. Dit getuigt van enorm veel veerkracht en doorzettingsvermogen. Ze is iemand die droomt en elke dag keihard werkt voor haar dromen. ‘Zo lang ik mijn uiterste best blijf doen, geloof ik dat alles uiteindelijk goed komt.’

Wil je iets voor Dina betekenen? Neem dan contact op met Manni Zareei, manni_z@hotmail.com