Een sprong in het diepe - verhalenbundel
“Als mensen verhalen vertellen, schrijf ik het in het kort op in de computer. Daarna werk ik het netjes uit en kijk ik wat ik ermee kan doen. Het boekje bevat verhalen en gedichten. De eerste twee verhalen zijn echt zo gebeurd. De andere verhalen zijn deels waargebeurd en deels verzonnen omdat ik niet wil dat anderen de personen uit het boek herkennen. Sommige personen uit de verhalen wonen inmiddels in het buitenland. Anderen ben ik uit het oog verloren. Namen heb ik veranderd en landen van herkomst niet genoemd, i.v.m. de privacy van de personen.”
“Nadat ik was gestart als taalcoach werd ik ook maatschappelijk begeleider. In eerste instantie begeleidde ik cliënten uit de gemeente Borsele. Een aantal jaren later ondersteunde ik ook vluchtelingen uit de gemeente Kapelle. Vijf jaar heb ik dit gedaan."
"Mensen wegwijs maken en helpen vond ik erg leuk om te doen. Soms vroeg ik hen hoe ze bepaalde dingen deden in het land van herkomst. Dan kreeg ik hele verhalen te horen. Ik begeleidde soms tegelijk 6 of 7 gezinnen, bijvoorbeeld uit Somalië of Syrië. Ik hielp ook om praktische problemen op te lossen, zoals het betalen van rekeningen. Bijvoorbeeld als de toeslag voor kinderopvang nog niet gestort was, maar de rekening van de kinderopvang wel was ontvangen. Ik trok mij dat aan en ik lag er weleens wakker van, want ik voelde mij voor hen verantwoordelijk."
Na haar vrijwilligerswerk bij VluchtelingenWerk was Nelleke via Het Gilde taalcoach bij een gezin. Nu is zij op zoek naar vrijwilligerswerk, niet met taal. Om les te geven in taal is het nodig om goed de regels van de grammatica te kennen. Zo kan iemand de grammatica correct uitleggen.
“Op de voorkant van het boek is een foto van een bijna leeg strand op het eiland Kos. Op de foto zijn de achtergebleven zwemvesten te zien van mensen die via dit eiland naar Europa vluchtten.”
De passage hieronder is uit het eerste verhaal van het boek 'Sprong in het diepe'. Het verhaal 'Mijn meisje' biedt een kijkje in het wekelijkse contact met haar eerste cliënte.
Mijn meisje
"Ik leerde haar kennen in januari 2010. Ik zie haar nog staan. Een kleine, vrij jonge vrouw met een hoofddoek, een lange rok, een trui en een spijkerjasje. Ik zag streepjes, bloemetjes en ruiten. Dat was het eerste wat me aan haar opviel. Die combinatie van dessins en kleuren die totaal niet bij elkaar pasten. Het tweede wat ik zag was haar hartelijkheid. Ze gaf me een hand en vroeg hoe het met me ging. Als ze lachte zag je haar sneeuwwitte tanden waar menig Nederlander jaloers op zou zijn. Dat hartelijke deed iets met me. Want stel je voor, je bent nomade en analfabeet en dan vertrek je noodgedwongen naar Europa vanwege de oorlog in je land. Weg van je familie en vrienden. Hoe kun je dan zo vriendelijk en blij zijn, vraag ik me af.
Ze woonde sinds kort in een rijtjeshuis in een dorp ergens in Zeeland. Ze ging naar school om in te burgeren en ik zou haar taalcoach worden. Terwijl ik dit verhaaltje schrijf, is het 2011 en ben ik al ruim een jaar met haar bezig. Qua taal gaat het wat moeizaam, maar ze is vreselijk gedreven. Ze loopt vooruit op haar inburgeringsexamen dat ze eens moet afleggen. Ze zit zeven dagen per week met haar neus in de boeken of leert via de computer. Ze vraagt me dingen over de Tweede Kamer, Anne Frank en weet ik wat nog meer. Kennis van de Nederlandse Samenleving noemt ze dat, want dat leert ze op school. Dit soort dingen weet ze allemaal. Beter dan ik zelfs. Ze vindt het raar dat je in Nederland een afspraak moet afzeggen als je verhinderd bent, maar ze houdt zich er wel aan. Een agenda is onbekend in haar land. Ze registreert alles in haar hoofd, volgens haar. Natuurlijk gaat het weleens mis.
Ze huilt als het sneeuwt of koud is. Haar dunne zomerrokken zijn niet gemaakt voor onze winters. We lachen veel als ik bij haar ben. Op de grond in de woonkamer legt ze wat peperkorrels of kruidnagel in een enveloppe en slaat er een paar keer met een hamer op. Daarvan wordt thee gemaakt die we samen opdrinken. Zo nu en dan krijg ik thee van kaneelstokjes, die ze in een elektrische koffiemolen klein maalt en daarna in kokend water gooit om vervolgens het hele spul door een zeefje in een kopje te schenken."
Lees het verhaal verder in de verhalenbundel "Een sprong in het diepe". Kijk op de website www.words4you.nl.