Gezelligheid aan tafel bij Integratiediner
Terwijl de gasten langzaam binnendruppelen, raak ik in gesprek met een moeder en dochter uit Irak die samen een huis delen. Vader woont helaas nog in Irak, want oma kon niet mee naar Nederland en heeft iemand nodig die voor haar zorgt. Of er Nederlandse mensen op bezoek komen? Alleen hun begeleider van VluchtelingenWerk. En hoewel moeder slechts enkele Nederlandse woorden kent, wil ze graag dat ik hen binnenkort bezoek.
Inmiddels wordt de eerste gang, een smeuïge linzensoep, geserveerd en ben ik aangeschoven bij de 19-jarige Faredouk, die zijn familie achterliet in Iran. Oorspronkelijk komen ze uit Afghanistan, maar ze woonden jaren in Iran, waar het leven niet gemakkelijk was. Faredouk heeft hard gewerkt om de taal onder de knie te krijgen en doet nu de opleiding Techniek aan het ROC. Met een gelukzalige glimlach vertelt hij dat zijn ouders en broer, die ook aan tafel zitten, kortgeleden naar Nederland gekomen zijn.
De laatste twee gangen breng ik door met Jouzif en Antwan uit Syrië. Herman die bij hen aan tafel zit, verkondigt mij trots dat dit zijn zonen zijn. Althans, zo voelt het. De vrienden missen hun familie enorm, maar voelen zich als broers voor elkaar. Ze vluchtten samen uit Homs, de stad waar de revolutie in Syrië begon. Jouzif heeft via zijn vrijwilligerswerk contact met Nederlandse mensen. Antwan zou dat ook graag willen, maar zegt lachend dat hij ze moeilijk op straat kan vragen of ze contact met hem willen. Deze avond vindt hij prachtig. Tijdens het roken buiten heeft hij een leuk gesprek gehad met twee Nederlanders. Met Herman lijken ze een goede band te hebben. Herman werkte voorheen bij de vreemdelingenpolitie. Hij begon steeds meer moeite te krijgen met het voeren van gesprekken over uitzetting en besloot om na zijn pensionering vrijwilliger te worden bij VluchtelingenWerk. Wat het hem brengt? “Als ik die koppies zie lachen en ze zijn blij, dan ben ik ook blij!”
Een warme nazomerdag, een lekkere maaltijd, vrolijke muziek, gezelligheid. Wat wil je nog meer? Familie dichtbij!
Tekst Anita Franschman
Ook in Zwolle en Ede vonden Integratiediners plaats