‘Ik zoek mijn eigen weg als vrijwilliger’

Hoe kwam je bij VluchtelingenWerk terecht?
‘Ik ging met vervroegd pensioen, maar wilde wel aan de slag blijven. Ik wilde iets doen wat leuk is en zo kwam ik uit bij VluchtelingenWerk. En daar ben ik al 20 jaar niet weggegaan. Met sommige vluchtelingen die ik in het begin hielp, heb ik nog steeds contact.  Zo is er dat gezin waar beide  ouders nu aan het werk zijn als huisarts.  Ook hun kinderen doen het hartstikke prima. Het is mooi om te zien dat ze hun plek hebben gevonden.  Maar dat is niet altijd het geval hoor.  Een ander gezin dat ik nog uit die eerste tijd ken, heeft het veel lastiger met allerlei privésores. Ik heb daar  nog steeds een begeleidende rol.’

Wat valt je op aan de huidige ontwikkelingen in de samenleving?
‘Wat ik ontzettend jammer vind,  is de lage waardering die we in Nederland hebben voor de ervaring en opleidingen van vluchtelingen.  Het is op het arrogante af. Zo ken ik een chemisch ingenieur met een schat aan ervaring, maar zijn diploma werd hier op mbo-niveau vastgesteld. Hierdoor loopt hij vast, kan hij zijn oude beroep niet uitoefenen en komt hij niet tot ontplooiing. Zonde, zowel voor hem als voor de Nederlandse samenleving. 

Een andere ontwikkeling waar ik moeite mee heb,  is de snelle eis naar zelfstandigheid vanuit de gemeentes en VluchtelingenWerk. Natuurlijk betekent begeleiding dat je mensen leert om het zelf te doen, zelfredzaamheid is heel belangrijk. Maar die stap maakt de een sneller dan de ander. Een laagopgeleide vluchteling uit een heel andere cultuur bijvoorbeeld, heeft gewoon iets meer tijd nodig. Ook omdat Nederland steeds digitaler wordt en sommige mensen op dat vlak een fikse inhaalslag moeten maken. Die extra tijd, die krijgen mensen vaak niet.

Wat wel weer goed gaat in mijn gemeente Rheden, is de begeleiding naar werk. Via vrijwilligerswerk en activatie worden mensen geholpen om werk te vinden. Daar zie ik gelukkig mooie dingen gebeuren.’

Wat heb je zoals meegemaakt als vrijwilliger?
‘Ik kijk naar wat er nodig is en wat ik kan doen. Niet naar wat er precies in de vrijwilligersfunctie omschreven staat. Als vrijwilliger voel ik me vrij om mijn eigen weg te zoeken.  Zo hebben we bijvoorbeeld een weggeefbank opgericht toen er een grote loods leeg kwam te staan. Ik kreeg van alles en dat konden vluchtelingen en anderen dan weer gratis ophalen.  Toen die loods gesloten moest worden, zijn we daarmee gestopt. Maar nog steeds help ik met inrichten van huizen.

Je maakt bij VluchtelingenWerk echt van alles mee; gezinnen die hulp zoeken bij de gezinshereniging, maar ook stellen die hulp nodig hebben bij hun scheiding.  Je bent er bij in de mooie momenten, maar ook in verdrietige tijden.  Zo was ik begeleider van een hoogopgeleide vrouw die borstkanker kreeg en daar uiteindelijk aan is overleden. Ook toen ze heel ziek was, hadden we contact, het was een intensieve tijd.  Haar overlijden raakte me, het was enorm  verdrietig. Toch raak ik daar niet emotioneel helemaal van de kaart van. Je moet het ook kunnen loslaten anders hou je het niet vol. Juist deze  betrokkenheid in het leven van mensen, maakt het zulk mooi en boeiend werk. ‘