Lubna blikt terug op 2020, een bijzonder jaar

Drie gevluchte vrouwen uit Hardenberg waren net in die weken uitgerekend. Ik ben vrijwillig tolk  en maatschappelijk begeleider en ze wilden mij er graag bij hebben. Dat heb ik in eerdere jaren vaker gedaan, maar nu mocht er maar één iemand mee, dat was behoorlijk ongewoon. De vrouwen hadden tijdens hun bevalling behoefte aan iemand die kon vertalen en een brug kon zijn tussen hen en het personeel. Bijzonder moment ook, om de navelstreng door te knippen bij twee van de babies.

Verder was die eerste lockdown een zware tijd voor vluchtelingen en vrijwilligers. Iedereen was zoekend, statushouders hadden zoveel vragen en zorgen. Wij allemaal eigenlijk. Juist het tolken was nu ook heel belangrijk. Ik was altijd bereikbaar voor dringende vragen of appjes. We probeerden zoveel mogelijk online op te lossen, maar dat viel niet altijd mee. Na een paar weken gingen we op afspraak weer open voor urgente zaken die we echt niet online af konden handelen. Dat gaf wat lucht. In de tweede lockdown doen we dat ook, het is nodig.

Wat ik enorm mis, zijn de groepsactiviteiten. Al jaren zit ik in de organisatie van de Eettafel en de Buurtkamer. Nederlandse vrouwen en vrouwen met een vluchtachtergrond koken, eten, lachen en dansen samen. Zo krijgen vrouwen een plek, een netwerk, een moment om er even uit te zijn. Sommige vrouwen lopen veel risico op isolement en eenzaamheid. Die ontmoetingen zijn weggevallen, een groot gemis. Ik hoop dat we binnenkort weer samen zijn.

Lubna Abdul, vrijwilliger bij VluchtelingenWerk in Hardenberg sinds 2006.