Tussen alle papieren op zoek naar een zakdoek

Door de corona en de tijdsdruk moest er de afgelopen maanden veel digitaal en was er maar weinig ruimte voor persoonlijk contact. Dan dreigen clienten dossiernummers te worden. En hun in vluchtelingenkampen wachtende familieleden ‘lastige verhalen’. Maar het zijn mensen. Van vlees en bloed. Met zorgen, verdriet, pijn.

Briefje uit Libanon

Dat beseften onze collega’s afgelopen week weer volop toen ze een briefje van Hesham ontvingen. Zijn uit Syrie gevluchte vader is client in Duinrell, vrouw en kinderen wachten in Libanon op gezinshereniging.
Hesham is gehandicapt, aan een kant van zijn lichaam heeft hij uitvalsverschijnselen. Hij krijgt in Libanon  - onverzekerd - niet de medische hulp die hij nodig heeft. ‘Hoe erg dit ook is, het is voor de IND helaas geen reden voor een medische urgentie om de gezinshereniging te bespoedigen’, vertelt Dorien Ruiter.

Verdrietig verhaal

Het is een vervelende zaak. Maar nee… Het is geen zaak, geen dossier, een stapel papier of een mapje vol emails. Het is het verdrietige verhaal van een jochie. Dat pijn heeft en om hulp vraagt. Maar vooral ook zijn vader mist.
Onze medewerkers op het azc schoven even alle stapels papier aan de kant. Op zoek naar een zakdoek. Ze weten weer waarom ze dag in dag uit brieven sturen, stukken verzamelen en mailtjes beantwoorden. Voor mensen zoals Hesham.