Gezellige en ontroerende ontmoetingen op de Open azc dag 2019

Een groep van zo’n tien kinderen klimt het podium op. Gekleurde linten sieren hun haren en polsen. Eindelijk kunnen ze het dansje opvoeren waar ze zo hard op hebben geoefend. Trotse ouders, bezoekers en medebewoners klappen mee. De Ethiopische Mersimay (28) en Mohamed (29) bekijken alles vanaf een afstandje. Mersimay: 'Vandaag is het feest op het azc en dat is leuk. Overal zie je happy faces, dat zie je hier niet elke dag.'

Ondanks de regen zit de sfeer er al vroeg in op de Open azc dag in Utrecht. De koffie staat te pruttelen, kinderen rennen rond met geschminkte gezichten en suikerspinnen in hun hand en bij de informatiestands vertellen vluchtelingenorganisaties uit de stad over hun werk. Bewoners brengen grote schalen vol eten naar de gemeenschappelijke ruimte binnenin het azc. 'Bewoners uit zeven verschillende landen hebben allerlei gerechten bereid’, vertelt Joke van Vessem, teamleider van VluchtelingenWerk op het azc. ‘Er is dus genoeg te proeven!’

<

Ondertussen gaat in het hoofdgebouw weer een rondleiding van start. Ook Karin (47) en Erik Jan (47) van Dalen sluiten aan. De regen hield hen vandaag bijna thuis. 'Maar er zijn zoveel azc's in Nederland en ik heb er nog nooit een van binnen gezien. Dus ik dacht: dit is mijn kans', vertelt Erik. De groep loopt via lange gangen, versierd met muurschilderingen van de bewoners, naar een voorbeeldkamer. 'Het is benauwender dan ik dacht', zegt Erik als hij naar binnenkijkt. 'Deze kamer is net zo groot als onze slaapkamer, en hier verblijven dan soms wel acht man. Bescheidenheid is op zijn plaats', vindt hij.

Imad (25) en Ahmad (24) uit Syrië staan even te schuilen voor de regen. Ze wonen inmiddels niet meer in een azc en studeren aan de HAN, maar zijn voor de Open azc dag naar Utrecht gekomen. Vandaag mogen bezoekers hen alles vragen. Imad: 'De meeste mensen willen weten hoe we hier gekomen zijn en wat we nu doen. Door televisie krijgen mensen soms een raar beeld van vluchtelingen. Daarom vertel ik graag mijn verhaal.'

Ahmad vult aan: 'Een gesprek kan veel verschil maken, maar íemand moet als eerste initiatief nemen. Op de Open azc dag is het minder spannend om elkaar aan te spreken, daarom is deze dag zo belangrijk.' Dan schalt er opzwepende Arabische muziek door de speakers. Hoewel het nog lang niet droog is, verlaten de jongens hun schuilplaats: 'Even bij de muziek kijken.'

De dames Ellen Jansen en Joke van der Valk staan met de Syrische Khaled te kletsen. Ellen: 'Bij Koffietijd zag ik hoe Khaled iedereen uitnodigde om naar de Open azc dag te komen. Dat ik hem hier nu echt tegenkom, vind ik heel leuk.' Ze praten over het leven in een azc. Ellen: 'Mijn ouders zijn na de oorlog uit Indonesië gevlucht. Pas nu ik ouder ben, moet ik steeds vaker denken over alles wat ze hebben meegemaakt.' Ze kijkt naar Khaled: 'Jij hebt ook moeten vechten, he?' De twee zijn zichtbaar geroerd door elkaars verhalen. 'Je hebt me wakker gemaakt’, zegt Ellen tegen Khaled. ‘Dankjewel daarvoor.'

Inmiddels heeft een flinke groep bewoners en bezoekers zich verzameld voor het podium. In een grote cirkel gaan de voetjes van de vloer en de heupen heen en weer. Kinderen mogen op de schouders. Teamleider Joke kijkt tevreden. 'Samen met vrijwilligers, medewerkers en bewoners hebben we weer hard gewerkt om er een mooie dag van te maken. Het mooiste van zo’n dag is natuurlijk dat mensen een beter beeld krijgen van het leven in een azc, en – wijzend naar de dansende groep – die saamhorigheid.'

• Bekijk alle foto's van de Open azc dag

Of de terugblikvideo