"Waar liggen de grenzen van humaniteit?"

“Vluchtelingenkampen zouden zwaar op het geweten moeten drukken van degenen die een bevoorrecht leven hebben” zei de eerste Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen, de Nederlander Gerrit Jan van Heuven Goedhart, toen hij de Nobelprijs voor de Vrede in 1955 in ontvangst nam. Deze woorden haal ik graag aan in reactie op de Brief van de dag van afgelopen dinsdag (Volkskrant d.d. 23 september).

Schrijver F. Vlaming vraagt zich af of het asielbeleid nog wel houdbaar is. Of we als Nederland onze grenzen niet al hebben bereikt. Maar waar liggen de grenzen van humaniteit? Momenteel heeft de internationale gemeenschap te maken met de ergste humanitaire crises in jaren. Nog niet eerder sinds de Tweede Wereldoorlog zijn zoveel mensen op de vlucht, ontheemd, van huis en haard verdreven. In zijn brief noemt F. Vlaming dat niet, maar dit is wel waarover het gaat. We kunnen als klein, dichtbevolkt land inderdaad niet alle lasten van de wereld op onze schouders nemen. Maar we kunnen wel onze bijdrage leveren. Moeten wij als beschaafd land aan die bijdrage nu een grens stellen en onze ogen sluiten voor wat er in de wereld gebeurt? Gelukkig zien wij dat die grens voor vele Nederlanders nog niet is bereikt. Er is voldoende draagkracht en draagvlak voor het bieden van bescherming aan mensen die dat nodig hebben.

Het is goed dat Nederland vluchtelingen een veilige plek biedt, als én voor zolang dat nodig is. Net als 100 jaar geleden, toen Nederland 1 miljoen Belgen opving tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ook dat hebben we overleefd."

Jasper Kuipers,
Adjunct-directeur VluchtelingenWerk Nederland