Zorgeloos feest voor 650 vluchtelingkinderen

Met het binnendruppelen van de kinderen, veranderen de vakken van de concertzaal in een pallet aan regenboogkleuren: alle kinderen en docenten van de negen aanwezige azc-scholen uit heel Nederland dragen vandaag allemaal hun eigen kleur T-shirt.  Op zijn telefoon laat docent Peter van azc-school De Koala uit Weert – in gele T-shirtjes – enthousiast een filmpje zien van 'zijn' zingende leerlingen in de bus vanmorgen. Peter: 'De afgelopen weken hebben we alle liedjes en dansjes wel drie keer per week geoefend in de klas, met vorige week een heuse generale repetitie.'

In muziekcentrum Tivoli vindt vandaag de climax plaats van al dat ge-oefen: het interactieve meedoe-concert 'Broer'. Begeleid door het Jeugd Symfonie Orkest Twente en 650 zingende en klappende kinderen, vouwt het verhaal van de gebrouilleerde tweelingbroers Raban en Ketim zich op het toneel uit.

De Oegandese Annet (31) wijst achterin de zaal trots op twee meisjes in het vak met de donkerblauwe T-shirtjes, leerlingen van azc-school De Vugt uit Amsterdam. Daar staan mijn dochters: Nadia en Laila van tien en acht jaar. Ze hadden er zo’n zin in vandaag. Al wekenlang zijn ze thuis aan het zingen. Ik ben blij dat ze dit organiseren, zo vaak komen wij niet buiten het azc. Het is voor ons echt een dagje uit.

'Onbezorgd zingen is voor veel kinderen van vluchtelingen niet weggelegd', legt projectleider Maaike Stolte van project Samenspel uit. 'Deze kinderen krijgen al jong te maken met oorlog, vluchten en het steeds weer moeten wennen aan nieuwe situaties. Die zorgen, de jarenlange onzekerheid, het gemis van familie en het verblijf in een azc laten ze tijdens de muzieklessen in de klas en het concert even achter.

Leonie van der Valk (65), donateur van VluchtelingenWerk, heeft ook een kaartje voor het concert bemachtigd. 'Dit is de tweede keer dat ik het concert zie en weer maakt het enorm veel indruk op me. Het is zowel fantastisch als ontroerend om de kinderen helemaal los te zien gaan. Ze mogen roepen, gillen, dansen: wat een positieve en belangrijke ervaring. Net als een eerste schoolreisje vergeten ze dit nooit meer.'

De uitzinnige sfeer brengt bij iedere volwassene in de concertzaal een glimlach op het gezicht. Toch is er op zo'n mooie dag als vandaag ook even een confrontatie met de harde realiteit. Halverwege het concert laat docent Peter een foto zien van een meisje dat glunderend op haar stoel staat en verrukt naar het podium kijkt. 'Prachtig hè', zegt hij. Dan: 'Volgende week wordt ze met haar ouders teruggestuurd.'
Toch telt vandaag alleen de lol. Na afloop zegt de Afghaanse Sabahat (11): 'Het was zo mooi! Maar het allermooiste was dat de broers het weer goed maakten. "Waarom maken ze nou toch ruzie?" dacht ik steeds. Ik ben echt blij dat ze nu weer samen zijn.'

Het is iets wat acteur Abel Leemans (26) – die broer Raban speelt op het podium – wel vaker hoort. 'Na afloop komen kinderen soms huilend naar me toe: "En nu geen ruzie meer maken, hoor!" Van alle voorstellingen die hij in zijn carrière speelde is dit verreweg de leukste, vertelt hij. 'Nergens anders kan ik zó goed de impact op gezichten in de zaal aflezen als bij deze kinderen. Maandenlang zien deze kinderen weinig anders dan hun school en azc, en opeens staan ze vandaag in een gigantische concertzaal met een groot orkest. Dat alleen is al grandioos.'

Ook voor VluchtelingenWerk-directeur Abdeluheb Choho was het een onvergetelijke ervaring. 'De afgelopen maanden is onze organisatie druk bezig met het aankaarten van alle problemen in de azc's: de eindeloze wachttijden. Ik spreek ouders die door het wachten alle energie hebben verloren. Hoe moeilijk moet het zijn om ondanks alles altijd de rug recht te houden voor je kinderen. En hoe mooi is het dan om vandaag zowel de kinderen als hun ouders even uit die situatie te halen. Vandaag is het feest.'