Een zachte landing in Nederland

'De kinderen stonden niet direct te popelen. "Een vluchteling bij ons in huis? Waarom?", vroegen ze. ‘Omdat we iemand kunnen helpen’, zeiden wij. Toch begreep ik hun reactie wel. Het woord ‘vluchteling’ is abstract, een term uit het nieuws, een beeld op de televisie. Maar toen kwam Dawood op bezoek en zagen de kinderen een heel gewone vent, die net als zij van voetbal houdt. En toen was het goed.'

Jan-Willem (48) vertelt hoe hij en zijn vrouw Liselore (46) al enige tijd met het idee rondliepen: wat als we een vluchteling tijdelijk onderdak bieden in ons huis? Het nieuws stond vol berichten over volle asielzoekerscentra (azc's), over vluchtelingen die niet mogen starten met inburgeren zolang zij nog in een azc wonen. Toch was het met twee pubers in huis belangrijk dat ook zij achter het idee zouden staan. Jort (14): '"We hebben de ruimte, kunnen iemand helpen en verliezen er niets door", zeiden mijn ouders tegen mij. Tja, daar had ik niet zoveel tegen in te brengen. Ik was bang dat het raar zou zijn, iemand in huis, maar dat viel reuze mee. Het is echt heel gezellig met Dawood.'

Zo snel mogelijk een leven opbouwen in Nederland. Dat was het plan van Dawood (28) nadat hij zijn verblijfsvergunning kreeg. 'Maar dat zou nooit lukken vanuit het azc’, vertelt de Syriër. ‘Daar woonde ik geïsoleerd van alles en iedereen. Ik wilde de Nederlandse taal leren, de cultuur en tradities proeven van dit land. Daarom meldde ik me aan voor een gastgezin bij Takecarebnb (zie kader, red.).'

Liselore vertelt over het eerste kennismakingsgesprek met Dawood, dat zo goed ging dat zij en Jan Willem de procedure van een 'testweekend' maar oversloegen: Dawood was direct welkom. ‘Dat vond ik zo bijzonder’, vertelt Dawood. 'Toch was ik een beetje gespannen, die eerste dagen. Hoe zou het zijn in hun huis? Zou ik altijd vrolijk moeten zijn, mijn beste beentje moeten voortzetten? Maar al snel voelde alles heel comfortabel: ik kan hier gewoon zijn wie ik ben.'

'We hebben veel geluk gehad, het gaat echt moeiteloos', vult Liselore aan. 'Dawood is heel sociaal, flexibel en actief. Dat past bij ons, want wij werken allebei fulltime en onze kinderen gaan naar school en daarna door naar hun sportclubs. Wij kunnen als gezin vooral ruimte bieden en een gezellige maaltijd, dan echt dingen voor hem regelen. Het helpt dat Dawood Engels spreekt, dat vonden we ook belangrijk zodat de kinderen met hem konden communiceren. Maar Dawood is zó gemotiveerd om de taal te leren, dat we alleen nog maar in het Nederlands praten.'

Dawood heeft haast, zoveel is duidelijk. Volgende week rond hij zijn intensieve taalcursus af, daarna start hij direct met medische (taal)cursussen. Hij zet alles op alles om zo snel mogelijk aan de slag te kunnen gaan als tandarts, zijn beroep. Onlangs kreeg hij de sleutel van een woning in Den Bosch, waar hij over een paar weken intrekt.

Dawood: '"Gefeliciteerd, je hebt nu twéé huizen in Nederland", zei Jan-Willem toen. Die woorden betekenden zo veel voor mij. Ik ben blij met mijn huisje, maar verdrietig bij het idee dat ik straks afscheid moet nemen van dit gezin. Liselore is als een moeder voor mij, mijn Nederlandse moeder.' Liselore: 'Voorlopig houd je gewoon de sleutel van ons huis. Ik hoop dan ook dat je nog lekker vaak bij ons komt eten.'

'Wat knap dat jullie dit doen!', hoort het Brabantse echtpaar vaak in hun omgeving. 'Maar als je het gewoon probeert, kom je er waarschijnlijk achter dat het helemaal niet zo moeilijk is', zegt Jan-Willem. 'Een onbevangen houding helpt, Liselore en ik hebben zeker niet alles uitgedacht of geanalyseerd van tevoren. Iemand helpen hoeft niet ingewikkeld te zijn, ik hoop dat we die boodschap ook aan onze kinderen meegeven.' Hij lacht en port zijn zoon. 'En het was een bonus dat ze met de komst van Dawood een mooi voorbeeld kregen wat betreft discipline en hard studeren.'

'Als pas aangekomen vluchteling voelde ik me heel eenzaam, een buitenlander in een vreemd land’' vertelt Dawood. 'Maar nu heb ik mensen op wie ik kan terugvallen. Ik voel me niet langer alleen in Nederland, en dat gevoel is echt onbetaalbaar.'