Faisal: ‘Mijn hart is hier, maar ook nog in Soedan’
Als je Faisal ziet en hoort, denk je dat hij zijn dagen fluitend doorkomt. Hij oogt als een vrolijke, goedlachse man. ‘Ik heb het ook goed’, benadrukt hij. ‘Mijn gezin is veilig, dat is het belangrijkste. Maar als je vraagt of ik echt gelukkig ben? Nee, dat kan ik niet zeggen.’
Heimwee naar Soedan
‘Mijn hart is hier, maar ook nog in Soedan’, vertelt Faisal. ‘Elke dag mis ik mijn moeder en mijn broers en zussen.’ Hij vertelt over zijn leven daar, voordat het er gevaarlijk werd: ‘Het leven was simpel, maar fijn. Ik handelde in koeien en schapen. Mijn vrije tijd bracht ik door met vrienden of familie.’
Het was een moeilijke keuze voor Faisal om te vluchten. Maar in Soedan blijven was geen optie. Hij liep het risico gearresteerd te worden, omdat hij anders dacht dan de heersende partij. ‘Ik had geen idee waar ik terecht zou komen', vertelt hij. ‘Het maakte ook niet uit. Ik had één droom: veilig zijn.’
Ik had geen idee waar ik terecht zou komen. Het maakte ook niet uit. Ik had één droom: veilig zijn
Negen opvanglocaties
Via Libië maakte Faisal de gevaarlijke oversteek naar Italië in een gammel bootje. Daarna kwam hij via de beruchte ‘jungle van Calais’ uiteindelijk in Nederland terecht.
‘In tweeënhalf jaar woonde ik in negen verschillende opvanglocaties. Dat was een moeilijke tijd. Ik miste mijn vrouw en kinderen, want zij waren nog in Soedan. Het lange wachten voelde oneerlijk. Mensen uit bepaalde landen kregen voorrang. Ik dacht: zij hebben problemen, maar die heb ik toch ook?’
Toch heeft Faisal ook warme herinneringen aan zijn tijd in de opvang. ‘Ik speelde veel voetbal met andere vluchtelingen. En ik ging vaak naar de kerk, hoewel ik zelf moslim ben. Dat maakte voor mij niet uit. Ik vond het fijn om onder de mensen te zijn. Ook deed ik mijn best om de taal zo snel mogelijk te leren.’
Dankbaar voor steun
In 2018 kreeg Faisal zijn verblijfsvergunning en mochten zijn vrouw en kinderen via gezinshereniging naar Nederland komen. Kort daarna verhuisden ze naar Reeuwijk. ‘We zijn zo dankbaar voor alle hulp die we sindsdien van VluchtelingenWerk hebben gekregen. Onze maatschappelijke begeleiders Gert-Jan en Greet ondersteunden ons met van alles: van documenten die ik nodig heb voor werk tot vragen over de basisschool.’
'Het gemis van Soedan gaat nooit helemaal over', zegt Faisal. ‘Ik moet dat accepteren en een plekje geven. En hoe mijn toekomst er verder uitziet? Dat weet ik nog niet. Mijn enige droom is dat mijn kinderen kunnen studeren. Zij hebben hier zoveel kansen die ik nooit heb gehad. Als zij veilig en gelukkig zijn, is dat de heimwee waard.’