'Het voelt alsof de beste jaren van mijn leven worden weggegooid'

‘Volgens de IND zou ik begin augustus 2024 horen of ik in Nederland mag blijven’, begint Mobina. ‘Maar ik hoorde niks. Het bleef stil. En dat is het nu, ruim een jaar later, nog steeds. Ik kan me geen leven meer herinneren dat ik niét dag in, dag uit aan het wachten ben. Het voelt alsof de beste jaren van m'n leven worden weggegooid.’   

Drie jaar geleden was Mobina nog een gewone, jonge meid uit Iran die in Italië studeerde. Ze schreef daar een paper over haar thuisland. Later hoorde ze dat deze door de Iraanse autoriteiten als belastend werd gezien. Terugkeren werd daardoor te gevaarlijk. 

Op dat moment stond Mobina net op het punt om haar studie in Nederland te vervolgen. Maar haar paspoort verliep, en er zat niets anders op dan zich te melden in Ter Apel. ‘Ik was gewoon een student. Het leven kon niet beter. Toen werd ik ineens een vluchteling.’ 

Vanaf haar eerste dag in het azc was Mobina vastbesloten om haar leven hier op te bouwen. Ze wilde werken en haar studie weer oppakken, maar dat was niet zo eenvoudig: 'De eerste zes maanden mag je sowieso niet werken en ook daarna was het moeilijk. Werkgevers vinden het spannend om asielzoekers aan te nemen, omdat hun procedure zo onzeker is.'

Toch lukte het Mobina om verschillende baantjes in de horeca te vinden én een tijdelijke studentenkamer. Daar voelt ze zich, naar eigen zeggen, minder 'vluchteling'. 'In 2024 begon ik ook aan mijn studie IT, maar na een jaar moest ik stoppen. Ik kon het financieel niet meer dragen: het collegegeld, de huur voor m'n kamer en ook nog mijn opvang in het azc van 400 euro, terwijl ik daar niet eens meer woonde.'

Hoewel ze dus keihard aan haar toekomst werkt, merkt Mobina hoeveel impact het lange wachten heeft op haar dagelijks leven. Ze voelt zich moe, uitgeput, en sommige dagen zelfs depressief. ‘Als je het niet zelf meemaakt, kún je gewoon niet begrijpen hoe het voelt om te wachten zonder uitzicht, zonder perspectief. De instanties spelen met mensenlevens, zo voelt het. Ik wil gewoon Mobina zijn en bijdragen aan de Nederlandse samenleving.’

Eindelijk goed nieuws 

Kort na het interview kreeg Mobina bericht van haar advocaat: ze mag in Nederland blijven. Teruggaan naar Iran kan waarschijnlijk nooit meer. Maar met haar verblijfsvergunning op zak kan Mobina wel weer bouwen aan een toekomst. ‘Ik hoop vooral dat ik gauw weer mag studeren!’