Overleven in Griekenland: 'Waar zijn de mensenrechten?'

'Toen wij eind 2019 aankwamen in kamp Moria, was het koud en regenachtig. We kregen een zomertentje mee en moesten ons verder maar redden. Dit had ik nooit verwacht: geen beschutte plek, geen verwarming, geen basale mensenrechten. Toen Moria maanden later afbrandde, heb ik in de haast alleen mijn moeder en de rolstoel meegenomen. Haar kunstgebit ging verloren. Het lukt me niet eens een nieuw kunstgebit voor haar te regelen, mijn moeder kan al een jaar niet gewoon eten.' 

'In het nieuwe kamp was aanvankelijk maar één wc. In de drukte werd mijn moeder omver geduwd en viel ze op de grond. In het ziekenhuis zeiden ze dat ze een lendenwervel had gebroken maar dat er een volledige bodyscan moest worden gemaakt op het vasteland. Die heeft ze nooit gekregen. Ik heb een verklaring van het ziekenhuis dat mijn moeder moet worden overgeplaatst, maar ook dat gebeurt niet. Of je nou ziek bent, zwanger of een pasgeboren baby: het interesseert ze niet. Laatst werd er door een ngo een klein speelplekje voor de kinderen ingericht in het kamp. Toen ik zag hoe de kinderen daar op afvlogen... er is hier verder niets voor hen. Soms krijgen we een poosje steun van een ngo, maar dat houdt dan ook weer op.'

'Nu is mijn moeders asielaanvraag toegewezen en heb ik een afwijzing. Ze vinden dat ik als alleenstaande man terug kan naar sommige delen van Afghanistan, of naar Turkije. Maar mijn moeder is van mij afhankelijk, zowel fysiek als geestelijk. Bovendien is Afghanistan niet veilig, en in Turkije hebben wij veel geleden. We sliepen onder bruggen en in parken. Je moet heel lang wachten om een asielaanvraag te doen en al die tijd heb je nergens recht op, geen enkele voorziening. En ik heb veel mensen gezien die vanuit Turkije met handboeien om werden gedeporteerd. Ze laten ons lijden, onze hoop wordt vermoord. Waar zijn de mensenrechten?'

* Vanwege hun kwetsbare situatie zijn de namen Ali en Zena gefingeerd.