Het hele gezin van Dina (28) mocht Nederlander worden

'Ik was thuis en druk in de groepsapp waarin ik samen met alle actievoerders zit. Al dagenlang appen we veel over het verschrikkelijke nieuws rond Peter R. de Vries. Hij heeft er mede voor gezorgd dat ons probleem op de kaart kwam. Opeens stuurde iemand in de app een screenshot door van de overheidsbrief waarin het nieuws stond dat wij allemaal, 10.000 pardonners, alsnog Nederlanders mogen worden.

"Dit is niet waar", dacht ik, en las de brief wel tien keer voordat het besef een beetje tot me doordrong. Terwijl onze appgroep ontplofte van enthousiasme, zeeg ik neer op de bank. "Het is ons echt gelukt", dacht ik. Toen video-belde ik mijn ouders, die op dat moment aan het werk waren in hun restaurant.' 

Uit het veld geslagen

"Mam, pap, jullie mogen ook een paspoort aanvragen!" Heel lang was het stil. "Echt waar?", vroeg mijn moeder, en barstte toen in tranen uit. Mijn vader kon geen woorden vinden, sprakeloos keek hij me aan. Later vertelden mijn ouders dat ze zo uit het veld geslagen waren, dat dat ze na ons gesprek minutenlang in stilte voor zich uit hadden gestaard. Gelukkig waren er op dat moment nog geen gasten in het restaurant.'

'Jarenlang hebben mijn ouders zich groot gehouden voor mij en mijn broertjes. Toen een paar maanden geleden het nieuws kwam dat wij, hun kinderen, wél een paspoort kregen maar zij niet, zag ik hoe verscheurd ze zich voelden. Natuurlijk waren ze uitzinnig blij voor ons, maar zij bleven achter in niemandsland. Zo voelde het.'

Een prachtig vooruitzicht

'Maar nu krijgen wij allemaal een Nederlands paspoort. Kunnen mijn ouders eindelijk, na vijfentwintig jaar, hun ouders weer bezoeken en ik mijn grootouders ontmoeten. Het besef dat we straks met zijn allen op reis kunnen, dringt nog maar langzaam tot me door. Ondertussen waren mijn ouders zó blij, dat ik opeens een beetje bang werd dat ze alsnog teleurgesteld zouden worden. Maar toen ik hun enthousiasme probeerde te temperen, zei mijn moeder: "Dina, hoe dan ook is het wachten niet langer uitzichtloos. Ik voel me niet langer gevangen."

'Ontzettend bedankt!'

'Bij mij bezinkt het nieuws in flarden. Soms schiet ik vol van opluchting, een ander keer barst ik opeens in lachen uit, dan weer voel ik me een beetje sceptisch worden: "Zal het écht zo zijn?". Mijn vriend zegt: "Dina, je strijd is voorbij." Misschien duurt het nog even voordat ik – gevoelsmatig – mijn strijdbijl ook écht aan de wilgen kan hangen. Toch wil ik iedereen uit de grond van mijn hart bedanken die, al is het met het kleinste steentje, heeft bijgedragen aan onze actie en strijd. Na veertien jaar is het ons eindelijk gelukt.