Radeloos wachten op gezinshereniging

'Mijn kinderen redden: dat was altijd mijn enige doel.' Met een gebroken stem vertelt Mohammed over zijn al jaren durende vlucht: die van vorig jaar naar Nederland en die van twaalf jaar geleden van Syrië naar Jordanië. Mohammed: 'In Jordanië werden we vastgezet in een vluchtelingenkamp voor Syriërs, midden in de woestijn. De hitte was afschuwelijk en er was geen schoon drinkwater. Mijn dochtertje stierf en mijn zoon liep er een gevaarlijke ziekte op.'

Na de dood van zijn dochter vlucht het gezin uit het vluchtelingenkamp, maar daarmee wordt hun verblijf in Jordanië illegaal. 'Ik wilde mijn kinderen redden van de dood, ziekte en uitbuiting, maar we hadden nergens recht op,' vertelt Mohammed. 'Mijn kinderen mochten niet naar school, mijn zieke kind niet naar het ziekenhuis. Overal werden we afgewezen en gediscrimineerd. Ik wil niet dat mijn kinderen zo opgroeien, ik wil dat ze een veilige toekomst voor zich hebben.'

Via zijn vader in Syrië verkoopt Mohammed een stuk land zodat hij verder kan vluchten. In 2021 komt hij aan in Nederland, waar hij anderhalf jaar later een verblijfsvergunning krijgt. Wanneer hij eindelijk gezinshereniging mag aanvragen, krijgt Mohammed te horen dat zijn procedure wordt vertraagd. Sindsdien wordt hij verteerd door zenuwen.

'Vorige maand brak er brand uit in ons huis in Jordanië en liep mijn jongste kind brandwonden op. Mijn vrouw en kinderen verblijven nu in het huis van een kennis. Financieel kunnen zij zich niet meer redden. Wat als er straks wéér iets gebeurt, wat als ik mijn kinderen kwijtraak? Op straat kunnen zij iedere dag misbruikt worden en vanuit Nederland kan ik ze niet beschermen. Ik dacht dat ik hen voor korte tijd zou verlaten, maar nu hoor ik dat het nog jaren kan duren voordat ik ze weer zie.'

In zijn wanhoop heeft hij soms spijt dat hij naar Nederland is gekomen, vertelt hij. 'Alles is nu zo onzeker. Hoe lang moet ik nog wachten? De veilige toekomst die ik voor mijn kinderen wilde is voorlopig nog altijd een illusie.'