Ribal maakt kunst over zijn leven in het asielzoekerscentrum
Niemandsland
'Ik bevind me in het niemandsland tussen een verleden waar ik niet meer naar terug kan keren en een nog onbekende toekomst', vertelt de stateloze Palestijn Ribal. 'Ik ben niet gevlucht voor oorlog, zeggen mensen, maar als je nergens bij hoort is de oorlog overal.'
'Dezelfde gestreepte gordijntjes'
Sinds hij in Nederland woont verhuisde hij maar liefst acht keer van azc. Tijdens al die verhuizingen viel hem één ding op: in ieder centrum was het meubilair weer precies hetzelfde. Ribal: 'Steeds was daar dezelfde kast, hetzelfde bed en plastic blauwe stoelen en hingen dezelfde gestreepte gordijntjes weer voor het raam.'
Stuurloos op zee
Die monotone leefomgeving werd de inspiratie voor zijn kunst, een combinatie van fotografie en 3-D modellen waarin het typerende azc-meubilair steeds terugkeert en een dieper verhaal vertelt. 'Neem het bootje op zee,' legt hij uit. 'Een op het oog gemoedelijk, romantisch tafereeltje zo badend in het maanlicht, maar niets is minder waar. Er is geen enkele controle: het bootje (de zeilen zijn de azc-gordijnen, red.) is stuurloos en overgeleverd aan de elementen op zee.'
Dromen van vrijheid
En zo is er ook de afbeelding waarin Ribal zichzelf heeft geportretteerd, klimmend naar vrijheid op een trap van azc-meubels. Of het beeld waarin Ribal zijn eenjarig verblijf in azc Emmen viert - de taart een replica van het azc.
Kunst met een knipoog
'In mijn kunst vertel ik mijn persoonlijke verhaal vaak met een knipoog. Want hoewel mijn kinderen en ik al jaren zonder enig perspectief leven, probeer ik niet moedeloos of boos worden. Het maken van mijn kunst helpt daarbij.'
Exposities
Inmiddels heeft Ribal al een aantal exposities op zijn naam staan. Daarbij heeft het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers (COA) hem altijd enorm gesteund, vertelt hij. 'Tijdens mijn tentoonstellingen mag ik altijd een deel van het meubilair meenemen als decor.'
'Mijn glas blijft halfvol'
Zijn kunst stemt zowel triest als hoopvol, en dat is Ribal ten voeten uit. 'Mijn glas blijft halfvol. In Nederland ben ik veilig en ben ik iedere dag blij dat ik eindelijk ergens bij hoor... al is het vanuit het azc.'