Trijneke overleefde WOII: 'Ik voel me met vluchtelingen verwant'

Geblockte emoties

'Toen ze vertelden dat mijn vader gefusilleerd was, voelde ik niets. Ook na de bevrijding voelde ik geen enkele emotie. Het was alsof mijn gevoelens onbereikbaar waren geworden. Een afweermechanisme, weet ik nu.'

Verwantschap met vluchtelingen

'Het beklemmende gevoel van onveilig zijn is mij bekend, hetzelfde geldt voor vluchtelingen. Daarom voel ik me met hen verwant. Toch hoop ik dat vluchtelingen, net als ik, ook het liefdevolle gevoel kennen dat er in moeilijke tijden mensen voor je klaarstaan. Twee jaar leefde ik ondergedoken en gescheiden van mijn ouders, broers en zussen. Maar zelfs nadat ik tyfus had opgelopen, waren er mensen bereid om een ziek en besmettelijk kind op te nemen in hun gezin. Dat motiveerde mij om me in te zetten voor andere mensen.'

Praat met elkaar

'Na de oorlog werd er binnen onze familie lang niet gesproken over de oorlog. Dat is een groot verschil met het verhaal van Sara, die met haar gezin wel over de oorlog praat. Dat is zo belangrijk. Dat er aandacht is voor je verhaal en er mensen zijn die respectvol naar je luisteren.'

Armzalige samenleving

'De weerstand tegen vluchtelingen neemt toe, net als de tweedeling in de maatschappij. Maar als we mensen in nood niet langer een helpende hand toesteken, wordt het een heel armzalige samenleving. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, het bestaat alleen als we er met elkaar aan blijven werken.'

Geef vrijheid een gezicht

Oorlog, onderdrukking en vluchten: het is van alle tijden. Trijneke Blom-Post (88) en Sara Denno (15) waren beiden kind toen de oorlog uitbrak in hun land. Trijneke tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland, Sara vijf jaar geleden in Syrië. In de film Geef vrijheid een gezicht gaan Sara en Trijneke in gesprek over oorlog, vluchten, onderduiken en vrijheid.