Verliefd in een Grieks vluchtelingenkamp

Nee, het was geen romantisch en veelbelovend begin tussen Elske en Rami in vluchtelingenkamp Katsikas. 'Rami sprak niet veel tegen mij', vertelt Elske over die zomer in 2017. 'Iedere keer als ik langskwam in zijn kleine woning lag hij stil en verveeld op zijn stapelbed. Zelf zei ik ook niet veel, mijn Arabisch was nog niet zo goed. Maar omdat ik bevriend was met zijn huisgenoten kwam ik vaak bij hem over de vloer.'

Ook Rami herinnert zich hun stroeve kennismaking. 'Ik had net acht afschuwelijke maanden in kamp Moria achter de rug en was het wachten in kampen meer dan zat. Ik voelde me gedeprimeerd en gestrest. Bovendien werkte Elske voor een hulporganisatie en daar was ik sceptisch over geworden; op kamp Moria zaten vrijwilligers er voornamelijk voor zichzelf.'

Maar Elske had haar draai gevonden in het kamp en zes weken vrijwilligerswerk werden drie jaar. In de maanden en jaren die volgden zouden hun gezamenlijke vrienden één voor één uit het kamp vertrekken, op weg naar een nieuw en beter leven. Rami en Elske bleven achter en trokken steeds meer naar elkaar toe. Elske: 'Na een werkdag in het kamp liep ik altijd naar Rami om samen met hem te chillen. Als vanzelf deden wij steeds meer dingen samen. Gekke dingen ook', lacht ze.

Zo legden ze rond Rami’s woning een tuintje aan waar ze samen groenten verbouwden, hingen er een hangmat op, metselden een gezellig balkonnetje en schilderden samen een grote boom op de muur van Rami's kleine woning. Elske: 'Dat mocht natuurlijk helemaal niet.'

Waar Elske was, was Rami en andersom. Rami lacht: 'Mensen om ons heen hadden allang door dat er iets opbloeide tussen ons, behalve wij. Maar onze vriendschap zorgde ervoor dat ik steeds minder piekerde over het feit dat ik een vluchteling was in een vluchtelingenkamp. Wij hadden elkaar, ondernamen samen leuke dingen. En ik kreeg oog voor mooie dingen, zoals de prachtige natuur om ons heen.'

Liefde groeit, ook op een grond van puin, en zo kon het gebeuren dat Rami en Elske verliefd werden in een vluchtelingenkamp. Ze koesteren fijne herinneringen aan die tijd: hun dagelijkse wandeling naar het prachtige bergmeer waar ze aan de oever samen waterpijp rookten. Hoe ze 's avonds in de hangmat met hun belabberde sterrenkijkers naar de sterrenhemel tuurden. En natuurlijk hun alternatieve 'weekendje weg' naar de bergen in Noord-Griekenland.

Jaren later volgden er moeilijke en bureaucratische maanden om Rami naar Nederland te krijgen, maar inmiddels woont het stel al een jaar samen in Amsterdam. Rami vond werk als fietsenmaker, Elske als programma-coördinator voor de Montessori-stichting. En Elskes moeder werd Rami's surrogaatmoeder, zij gaf hem ook dagelijks Nederlandse les. 'Mijn moeder heeft Rami echt geadopteerd', lacht Elske. 'Als ik thuiskom van mijn werk, zitten die twee vaak gezellig aan de telefoon te keuvelen. Ik vind het zó lief dat hij mijn moeder belt om te vertellen wat hij die dag heeft meegemaakt.'

Tijdens het interview vertaalt Elske af en toe nog wat vragen naar het Arabisch. Rami kijkt vertederd naar haar. 'Haar Arabisch-met-een-Nederlands-accent is echt superschattig.'

Allebei roemen ze elkaars grote hart. 'Rami heeft een sterk moreel kompas en staat volslagen onbaatzuchtig in het leven', vertelt Elske. 'Dat vind ik mooi aan hem.' Rami: 'Elske is een sterke vrouw die altijd klaarstaat voor andere mensen. Ze is mooi, maar haar hart nog het allermooiste.'

Verschillen zijn er ook. Elske is de planner van de twee en denkt vaker na over de toekomst. Rami leeft in het 'nu' omdat morgen 'toch alles anders kan zijn'. Elske: 'Het is ook goed dat we verschillen, zo helpt Rami mij te relativeren.'

Wat ze samen delen is hun droom om veel van de wereld te zien. 'Als Syrische Palestijn heeft Rami nog nooit kunnen reizen', legt Elske uit. 'We willen graag Europa zien, dan door naar China en Korea. Maar hopelijk gaan we eerst naar Jordanië, zodat Rami eindelijk zijn ouders kan zien en ik mijn schoonfamilie kan ontmoeten.'