Akram (58) vertelt waarom zij vluchtte uit Iran

Luister naar het verhaal van Akram

Het verhaal van Akram is ook te beluisteren als podcast. 

'"Nooit zullen wij zwichten voor het Iraanse regime!", riep ik altijd tegen mijn kameraden. "Wij blijven vechten voor onze vrijheid." Maar toch ben ik gevlucht, huilend om alles wat ik achterliet: mijn familie, vrienden, de straten in Teheran met zoveel herinneringen. De begraafplaats waar mijn vermoorde, politieke kameraden liggen: ik wist dat ik ze nooit meer zou kunnen bezoeken.

 Als kind las ik al boeken over linkse bewegingen en de grote revoluties in Frankrijk, China en Rusland. Als ik die boeken las, dan voelde ik me vrij. Ik wilde óók in een land leven waar mannen en vrouwen gelijk waren, waar geen onderdrukking heerste. Ik raakte steeds meer in de ban van de grote vrijheidsstrijders, dus toen de Iraanse revolutie begon was mijn keuze snel gemaakt. Op mijn zeventiende ging ik in het verzet: eerst tegen de Sjah, later tegen het regime van ayatollah Khomeini.

Op een dag werd ik op straat gearresteerd, verraden door een opgepakte kameraad. In de acht jaar dat ik gevangen zat bleef ik doorvechten. Ik werd gemarteld, zat vaak maandenlang in de isoleercel en kreeg soms maar één keer per jaar bezoek. Maar toch had ik geluk, veel gevangenen werden zonder pardon geëxecuteerd, sommige nog maar twaalf jaar oud. Maar tijdens die gitzwarte jaren, heb ik ook de ongelooflijke kracht van mensen gezien. Allemaal hadden we een ideaal voor ogen, waren we solidair met elkaar. Dat gaf mij de energie om mijn strijd nooit op te geven.'

'Op een avond haalden de bewakers me uit mijn cel, knoopten een blinddoek om en namen me mee naar buiten. Ik wist zeker dat ik geëxecuteerd zou worden. Maar onder druk gezet door internationale mensenrechtenorganisaties, bleek ik een van de gelukkigen die door het regime voor het oog van de buitenwereld werd vrijgelaten. Van het een op het andere moment stond ik opeens weer vrij op straat.

In Nederland groeide Navid, mijn zoon, in alle vrijheid op. Inmiddels is hij zesentwintig jaar, afgestudeerd en heeft hij een goede baan. Met trots kijk ik naar alles wat hij heeft bereikt. Op scholen en universiteiten vertel ik nog altijd mijn verhaal. Het is niet alleen mijn verhaal, maar dat van duizenden mensen. Van mensen die er niet meer zijn of nog steeds gevangen zitten. Die nooit de kans kregen zoals ik. Daarom zal ik blijven vertellen, om al die verhalen levend te houden en in de hoop dat er ooit vrijheid zal zijn in Iran.'