Elias (17) vond zijn oude klasgenootje terug
Eindelijk weer naar school
''Tot volgend schooljaar!' zei ik tegen mijn klasgenoten de dag voordat ik zou vluchten. Dat de oorlog zo lang zou duren en ik Syrië nooit meer terug zou zien, wist ik toen nog niet. Met mijn ouders vertrok ik naar Libanon. Het eerste jaar ging ik naar school, daarna werkte ik bij een fietsenwinkel. Ik had een goede baas, maar als je dertien bent zijn je hoofd en lijf niet sterk genoeg om hard te werken. Toen we naar Nederland mochten komen was ik zó blij: eindelijk kon ik stoppen met werken, zou ik weer goed kunnen slapen en mocht ik weer naar school.'
Beschroomde ontmoeting
'De eerste jaren in Nederland dacht ik nooit aan vroeger. Ik had er geen tijd voor: ik moest de taal leren, nieuwe vrienden maken en de havo halen. Pas toen journalist Sinan Can een documentaire wilde maken over mij en mijn oude klasgenootjes uit Syrië, kwamen de herinneringen terug. Al snel had Sinan Vina gevonden. Zij bleek ook in Nederland te wonen. Ik was verbaasd: dat kán toch niet? De eerste keer dat ik haar zag wilde ik haar eigenlijk een knuffel geven, maar ik durfde niet zo goed. Het is een gek idee dat Vina en ik hier wonen, en andere klasgenoten bijvoorbeeld in Zweden en Australië terechtkwamen. Toch worstelen we de komende jaren allemaal met dezelfde keuzes: wat neem je mee uit je eigen cultuur en wat laat je achter?'
> Heb jij de 'De klas van Elias' gemist? Bekijk hier de prachtige documentaire terug.
Steun vluchtelingen als Elias
Iedere vluchteling zoals Elias heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.