Farzana (27) werd geëvacueerd uit Afghanistan

Taliban bereikt Kabul

'Ik was op mijn werk toen ik hoorde dat de Taliban eraan kwamen, dat ze Kabul al bijna hadden bereikt. "Nu is het voorbij" wist ik, terwijl ik rondkeek in mijn kantoor. Ik had zó hard gevochten om hier te komen. Een collega kwam binnen en sprak me aan bij mijn achternaam, formeler dan anders. "Je moet nú weg", zei hij. "Ze zullen je meenemen en God weet wat met je doen." En ik wist dat het waar was. Ik pakte mijn spullen en nam afscheid van mijn collega’s. Mentaal gebroken liep ik het politiebureau uit. Op straat zag ik de Talibanstrijders al staan. Op dat moment hoopte ik dat ze me zouden doden. Alles was beter dan alles te verliezen.'

Een stem voor vrouwen

'Als klein meisje droomde ik al van een baan bij de politie. In de Indiase films die ik keek zag ik sterke politievrouwen die het recht lieten zegevieren, die een stem waren voor andere vrouwen. Zo wilde ik óók zijn. Maar de weg die ik daarvoor aflegde was lang en zwaar. Mensen vonden het een schande dat ik als vrouw bij de politie wilde werken, een van mijn broers verbrak zelfs het contact. Maar hoewel hij me lang te jong vond, stond mijn vader vierkant achter mij. Hij is mijn grote held. Nadat ik mijn bachelor Economie had afgerond, hoorde ik op de televisie dat de politie in Kabul vrouwen wierf voor het vak. "Dit is je kans, meisje", zei mijn vader. "Ga ervoor."'

Terug bij af

'Na de militaire academie klom ik op tot mensenrechtenofficier en maakte ik mijn grote droom waar. Afghanistan is een traditioneel land waar vrouwen vaak het slachtoffer zijn van geweld. Ik gaf leiding aan een team van zeventig man en het was onze taak en missie om de rechten van vrouwen te beschermen, zowel binnen als buiten het politiekorps. Stapje voor stapje wonnen we terrein, dwongen vrouwen steeds meer respect af.  Ja, we moesten tien keer zo hard werken als mannen, maar het lukte ons wél. In twintig jaar hebben we zoveel bereikt, maar al ons werk is nu voor niets geweest: we zijn weer terug bij af.'

Doelwit van de Taliban

'Eén dag nadat ze Kabul hadden ingenomen, gingen Talibanstrijders naar mij op zoek. Ze drongen mijn huis binnen, belden me op, eisten dat ik mijn bezit zou afstaan. Onder begeleiding van mijn broer en neefje was ik de dag daarvoor al uit Kabul gevlucht, naar een stad waar niemand mij kende. Ik was doodsbang maar voelde me tegelijkertijd gevangen. "Breng me terug naar Kabul, mijn leven is toch voorbij", smeekte ik mijn familie. Tijdens een van die dagen kreeg ik een telefoontje van een vrouwelijke collega bij de Nederlandse politie, met wie ik eerder had samengewerkt. Zij vertelde dat ze er alles aan zou doen om mijn naam op de evacuatielijst te krijgen. En dat is gelukt. Aan haar dank ik mijn leven.'

De dag van evacuatie

'Met een oranje shawl zwaaide ik wild naar de Nederlandse soldaten boven op de muur van het vliegveld, het afgesproken teken. De soldaten wenkten me, maar om bij hen te komen moest ik dwars door smerig rioolwater. Ik aarzelde. "Kom, we willen je redden!", riepen ze. Mijn broer gaf me een laatste zet en daarna trokken de soldaten me omhoog. Die dag begon mijn leven als een vluchteling.'

IJdele hoop 

'Hier, in het opvangkamp voor Afghaanse evacués, fantaseer ik iedere nacht dat dit allemaal maar tijdelijk is. Ook mijn moeder wil die hoop houden. "Straks kun je vast weer naar ons terugkomen", zei ze laatst. Maar diep in ons hart weten we allebei beter. Mijn familie, mijn beroep, mijn huis: ik ben alles kwijt. Ondertussen gaan de dreiging en wreedheid van de Taliban gewoon door. Nog steeds bellen ze me op en vallen ze mijn familie lastig. Ook mijn ouders zijn inmiddels naar een andere stad gevlucht.

Alles is nu ongewis. Hoe ziet mijn toekomst eruit? En dat van Afghanistan? Mag ik in Nederland blijven of niet? Het zijn vragen die me iedere nacht wakker houden.'

* Farzana is een gefingeerde naam.