Haifa (52) vertelt hoe zij de dagen doorkomt in een azc
Grote verantwoordelijkheid
'Om me heen zie ik mensen breken. Sommigen wachten, net als ik, al twee jaar. De uitzichtloosheid en machteloosheid drijven mensen tot wanhoop. Maar ik kan niet bezwijken. Ik heb de verantwoordelijkheid voor mijn eigen kinderen én voor die van mijn zus. Zij en haar man zaten in de auto toen vlakbij een mortiergranaat ontplofte. Ze zijn gestorven door de scherven. Hun oudste kinderen moesten vluchten voor de dienstplicht, mijn man en ik hebben de jongste twee geadopteerd. Voor hen moest ik een veilige plek vinden, daarom ben ik gevlucht.
Stalen zenuwen
'Toen ik in april mijn verblijfsvergunning kreeg, kon ik eindelijk gezinshereniging aanvragen. In Syrië was ik verpleegkundige. Het werk past bij mijn karakter: ik ben gedisciplineerd en gewend aan hoge druk en spanningen. Die eigenschappen komen ook hier goed van pas, want er zijn stalen zenuwen nodig om de dagen door te komen. Elke ochtend sta ik vroeg op. Ik drink mijn koffie en maak lange wandelingen. Daarna check ik de post en het nieuws uit Nederland en Syrië, waar mijn gezin nog steeds verblijft. Hun leven daar is zwaar. Er is veel criminaliteit en een tekort aan eten, water en medicijnen. Door dat er vaak dagen geen elektriciteit is, is ons contact beperkt.'
Intens gemis
'Het is heel fijn als het lukt hen te bereiken, maar als ik ophang ben ik verdrietig. Ik wil mijn kinderen niet meer spreken via de telefoon. Ik wil mijn armen om hen heen slaan, ze heel hard tegen mijn borst aandrukken en hun geur opsnuiven. Afgelopen Suikerfeest was het vierde belangrijke feest waarop we niet samen waren. Zijn we de volgende keer weer bij elkaar? Ik moet blijven hopen. Alleen dan houd ik het vol.'
Steun vluchtelingen als Haifa
Iedere vluchteling zoals Haifa heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.