Hamid (30) kwam op uitnodiging van de Nederlandse overheid naar Nederland met zijn gezin

'Langzaam vervagen de herinneringen aan Syrië en Turkije, raken we die periode een beetje kwijt. Ik wil er ook niet meer aan denken, wat telt is de toekomst. Nu ik in Nederland ben, lijkt het soms net alsof ik droom. Mijn kinderen spelen buiten, gaan eindelijk weer naar school en lopen niet meer verdrietig rond. Voor het eerst in jaren durf ik verder te kijken dan de dag van morgen en maken we plannen voor de toekomst.'

Nachtelijk gepieker

'Door mijn ziekte en onze Koerdische achtergrond, werden wij in Turkije dubbel gediscrimineerd, was het leven ook dubbel zo zwaar. Ik ben diabeet, afhankelijk van insuline en was vaak niet in staat om te werken. Maar een dag geen werk, is een dag geen inkomen. "Waarom zou ik jou een kans geven?", kreeg ik vaak te horen van werkgevers. In mijn plaats konden ze makkelijk tien gezonde Syrische mannen krijgen. Iedere dag stond in het teken van overleven en zorgen. Avonds in bed lag ik te piekeren: wat zou er met mijn gezin gebeuren als ik dood zou gaan? Zij waren van mij afhankelijk en ik kon hen niets bieden. Als we waren gebleven, zouden we op een zeker moment op straat zijn beland.'

Eeuwig dankbaar

'Ik was aan het werk toen mijn telefoon ging. "Ben jij Hamid?", vroeg een stem en vertelde dat ik en mijn gezin waren geselecteerd voor het internationale Hervestigingsprogramma: we mochten naar Nederland. Ik barstte in huilen uit. Eindelijk konden we Syrië en Turkije voorgoed achter ons laten. Het is erg moeilijk om in aanmerking te komen voor hervestiging. Het programma laat alleen vluchtelingen toe die heel hard hulp nodig hebben. Het zegt wellicht iets over onze situatie, maar ik ben Nederland eeuwig dankbaar dat ze ons geaccepteerd hebben. In Turkije was ik maar een vluchteling, een Koerd bovendien. In Nederland zien ze mij als mens. Dat merk ik aan mijn buurvrouw die ons iedere dag vriendelijk goedemorgen wenst. Mijn gezin en ik hebben ongelooflijk geluk gehad.'