De gezinshereniging van Helen (34) uit Eritrea

Verhaal, 24 januari 2021
Leestijd, 2 min.
Twaalf jaar geleden liet Helen haar driejarige zoontje noodgedwongen achter bij haar ouders in Eritrea. Nooit gaf ze de hoop op om ooit weer met hem samen te zijn. Pas nu kan ze Yafet, inmiddels een puber van vijftien, weer in haar armen sluiten. Na jaren verdriet en stress kijkt ze eindelijk weer vooruit. 'Pas nu ben ik echt blij. Ik kan weer lachen en plannen maken voor de toekomst.'
placeholder

Hemels blij

'"Halleluja, amen!", dat was mijn eerste reactie op de e-mail dat Yafet kon komen. Oh wat was ik blij! Ik heb meteen alle papieren voor de ambassade naar Yafet geappt. Alles was geregeld. In maart zou hij komen. Maar toen kwam corona. Weer een teleurstelling, weer wachten, weer veel stress. Mijn man heeft mij veel getroost en hoop gegeven. Zonder hem was het echt heel moeilijk geweest.'

Huilen en lachen tegelijk

'Eindelijk was het zover: Yafet kwam aan op Schiphol. Nachtenlang lag ik weer wakker. Dit keer niet van de stress, maar van blijdschap. Ik kon niet wachten. We hadden allemaal onze mooiste kleren aan. Ik droeg een traditionele Eritrese jurk en mijn schoonzussen hadden mijn haar heel mooi gevlochten. Zodra Yafet door de deur kwam, renden we op elkaar af. Ik was zo blij, ik moest huilen en lachen tegelijk. Twaalf jaar hadden we elkaar niet gezien!'

Goede gesprekken

'Al die jaren dacht ik aan hem zoals ik hem had achtergelaten: een jongen van drie jaar. Natuurlijk weet ik dat hij nu vijftien is, maar dat voelt soms nog gek. We hebben zoveel jaren in te halen. We hebben heel veel samen gepraat. Ik heb hem verteld over mijn reis. Waarom ik gedwongen was om te vluchten en waarom ik hem heb achtergelaten bij zijn opa en oma.'

Eindelijk weer vooruit kijken

'Yafet is nog maar net in Nederland. Hij is nog aan het wennen. Hij speelt met zijn broertje en zusjes en hij helpt met koken, traditionele Eritrese gerechten. En hij heeft pannenkoeken gebakken. Samen met Erica van VluchtelingenWerk gaat Yafet naar school om hem in te schrijven voor de schakelklas. Nu ben ik echt gelukkig. Ik heb geen stress meer, ik kan weer lachen. Ik kan weer vooruitkijken en plannen maken. Ik wil goed Nederlands leren en een baan gaan zoeken. Dit is het begin van mijn nieuwe leven.'