Leven in kamp Moria: 'Ik heb nog steeds nachtmerries'

'Mijn familie komt uit Afghanistan, maar ik ben geboren in Iran. Ik had daar alles, het ontbrak me aan niets. Maar ik ben homoseksueel en dat is verboden in Iran. Steeds vaker vroeg mijn familie waarom ik niet ging trouwen met een meisje. Dan loog ik dat ik op een dag een bruid zou kiezen. Maar ik kán niet met een vrouw zijn.'

'De rest van de familie wilde niet meer met mij omgaan omdat ze hadden gehoord dat ik met een man was. Ik werd steeds vaker lastiggevallen en was niet meer veilig. In onze cultuur is gay zijn iets heel slechts.'

'In 2018 vluchtte ik naar Europa. Ik kwam in kamp Moria terecht, op Lesbos. In het kamp waren ook mensen die lhbt'ers niet accepteren. Die kwamen erachter dat ik asiel had gevraagd omdat ik gay ben. Vanaf dat moment werd ik aangevallen. Zo werd ik onder andere geslagen met stokken. En ik ben niet de enige lhbt'er die dit in het kamp overkwam.'

'Ik stapte naar de politie die het kamp bewaakt, maar ze zeiden: "Je leeft toch nog? Los je eigen problemen op." Ik bleef aankloppen bij de politie en bij UNHCR, maar ze hadden er geen aandacht voor. Ik durfde niet meer in mijn tent te slapen en verstopte me 's nachts ergens buiten het kamp.'

'Eindelijk, na een jaar, hielp UNHCR me aan een ander adres. Ik heb nog steeds nachtmerries en ik slik medicijnen tegen de stress en de psychische problemen. En nu is mijn asielaanvraag afgewezen, de overheid gelooft niet dat ik homoseksueel ben. Mijn enige hoop is dat de Griekse overheid mij alsnog zal accepteren, dat ik ergens veilig kan leven. Ik wil geen blok aan het been zijn, ik wil een positieve bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij.'