Kinderarts Muhamad (39) wachtte bijna twee jaar op het moment dat hij zijn vrouw en zoontjes weer kon vasthouden

'Met mijn neus stond ik tegen het raam gedrukt. "Waar waren ze nou?" Mensen krioelden rond de bagagebanden van Schiphol en kwamen een voor een naar buiten. Iedereen, behalve mijn vrouw en kinderen. In de bagageruimte werd het stil. Mijn hart bonsde en mijn gedachten schoten alle kanten op. "Zou er iets gebeurd zijn onderweg? Zijn ze überhaupt wel in Nederland?" Maar toen zag ik ze en maakte mijn hart een dansje in mijn borst.'

Geen raad weten

'Jalal, mijn oudste zoon, kwam als eerste naar buiten en rende naar me toe: "Baba!" Tijdens onze omhelzing hoorde ik hem zachtjes snikken. Mijn lieve, gevoelige zoon probeerde zijn tranen tegen te houden en wist zich even geen raad met zijn gevoelens. “Ga je moeder maar helpen met de koffers”, fluisterde ik in zijn oor.'

Onherkenbare peuter

'En daar was Jawad. Toen ik vluchtte had ik een mollige dreumes van anderhalf jaar achtergelaten, nu stond er een slanke, schuchtere peuter voor me. Onbewust was hij in mijn hoofd hetzelfde gebleven, maar Jawad leek in niets meer op het jongetje dat ik gedag had gekust bij mijn vertrek. Het was onwerkelijk.'

'Voorzichtig liep hij naar me toe, maar stopte op zo’n anderhalve meter afstand. Terwijl ik op mijn knieën ging zitten, bekeek Jawad onderzoekend mijn gezicht. “Ik ken deze meneer”, leek hij te denken. "Dit is de meneer van de telefoon." "Kom maar", zei ik, en stapje voor stapje schuifelde hij steeds verder naar me toe.'

Pony's kijken

'Het is nog maar kort geleden dat ik mijn gezin ophaalde op het vliegveld, maar iedere keer als ik mijn jongens knuffel, voelt het weer als die allereerste dag. Ik zie hoe blij mijn jongens zijn. Jalal gaat sinds een aantal weken naar school en hoewel Jawad in het begin even moest wennen aan mij, gaat het nu een stuk beter. Vlakbij mijn huis is een veldje waar koeien en paarden staan te grazen. Samen maken we iedere dag een wandelingetje en dan stoppen we altijd even bij de kleine pony’s.'

'Ook met mijn vrouw gaat het goed, al zijn alle nieuwe indrukken ook overweldigend. Amira’s zus is onlangs bevallen, dan is het een hard besef dat ze nu niet even bij haar op bezoek kan. Voor mij is het makkelijker, ik ben al bijna twee jaar in Nederland. Maar ik ben er voor haar, net zoals zij de afgelopen jaren mijn grote steun was.'

Dokter in hart en nieren

'Ik ben weer gelukkig. Mijn gezin is eindelijk bij me, ik heb een mooi huisje en houd van de plek waar ik woon. Wel kan ik me soms zorgen maken over de toekomst: ik ben al 39, krijg ik ooit de kans mijn werk weer op te pakken? Ik wil meer doen dan alleen het eten en slapen van de afgelopen jaren. Mijn droom was dat we weer veilig en bij elkaar zouden zijn. Dat zijn we. Nu droom ik dat ik ooit weer dokter zal zijn.'