Sarah (20): 'Mijn leven lang heb ik in oorlog geleefd.'

'Mijn familie en ik woonden in Gaza, in bezet gebied. In het conflict hield niemand rekening met de onschuldige bevolking. Soms was het officieel oorlog, dan kon je niet eens naar de supermarkt. Soms was het ook rusttijd, dan konden we de straat op en kon ik gelukkig ook naar school. Helemaal vrij van angst was ik nooit. Een jongen die ik kende liep over straat met zijn handen in zijn zakken. Misschien vertrouwden ze hem niet. Ik weet het niet, maar hij werd gewoon doodgeschoten. Het zorgde ervoor dat ik altijd op mijn hoede was, zelfs in "rusttijd".'

'Mijn buren waren dood'

'In 2008 was de oorlog heel heftig. Uit mijn slaapkamerraam zag ik mensen doodvallen. Door de vele bombardementen was de kans groot dat de ramen in ons huis zouden breken. Daarom sliepen wij met het hele gezin op de keukenvloer. Die ruimte had geen ramen en was onze enige veilige plek. Op een dag werd er aangeklopt. We kregen te horen dat het hele gebouw binnen één uur leeg moest zijn, zodat het gebouw kon worden overgenomen. Wie dan niet weg was, zou het niet overleven. Onze buren vluchtten op een ander moment. Toen wij onze straat uitliepen zag ik ze liggen: ze waren dood. Ik weet niet wat er gebeurd was. Mijn moeder zei dat we snel de andere kant op moesten kijken.'

Uitzichtloos

'Mijn ouders vonden dat het zo niet meer langer kon. Zij wilden mijn broer, zusjes en mij een toekomst bieden en de situatie in Gaza was uitzichtloos. Daarom zocht mijn vader een veilige plek om naartoe te vluchten. Ik was veertien jaar. Twee weken voordat we vertrokken, mocht ik nog een keer mijn vriendinnetjes uitnodigen. We wisten allemaal dat dit een afscheid was, al spraken we dat niet naar elkaar uit.'

Grote kans om te vluchten

'Mijn ouders hadden allebei een goede baan. Zij moesten altijd al voor hun werk naar het buitenland. Daarom hadden wij een grote kans om het land uit te komen. Wij vluchtten met het gezin, maar mijn vader kon niet mee. Ik vond het spannend, maar merkte vooral aan mijn moeder dat ze super-zenuwachtig was. Ze at niet meer en liep steeds weg om te bellen.'

Nergens bij horen

'Soms vind ik het best lastig: ik hoor eigenlijk nergens echt bij. In Nederland ben ik een vluchteling. Als ik tegen mensen zeg dat ik uit Utrecht kom, zeggen ze vaak: “Nee, waar kom je écht vandaan?” Is dat nou zo belangrijk, denk ik dan. Ik ben veel meer dan alleen maar een vluchteling. Als ik ooit terugga naar Palestina denk ik dat ik me heel Nederlands voel. Ik zal de cultuur en gebruiken daar niet meer goed begrijpen. Hier check ik in met het OV, in Gaza heb je niet eens bussen.'

Van caissière naar advocaat

'Eigenlijk was het plan om vorig jaar een tussenjaar te nemen en te gaan reizen. Helaas gooide corona roet in het eten. Daarom werk ik nu fulltime als caissière bij een supermarkt. Na de zomer begin ik aan mijn studie Rechtsgeleerdheid. Ik vind het super interessant om de regels van het recht te kennen en ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Mijn droom is om advocaat te worden en misschien zelfs wel rechter.'

Stemmen is bijzonder

'Ik mocht dit jaar voor het eerst stemmen, net als mijn ouders. In Palestina waren er vaak geen verkiezingen. Mijn vader heeft zich in alle partijprogramma’s verdiept en probeerde ons tijdens het avondeten te overtuigen van "zijn" partij. Ik wilde graag een partij die vindt dat verschillen een land kleurrijker en mooier maken, net als ik doe. En dat mensen niet alleen aan zichzelf moeten denken. In Palestina leefde ik een leven dat niet bij mij hoorde. Ik had er niet voor gekozen, maar moest het leven. Daarom koos ik voor een ander land. En dat andere land – Nederland – wil ik heel graag beter maken. Voor mezelf én de ander.'