Semira (26): 'Het was een hele moeilijke beslissing om weg te gaan.'

Verhaal, 11 maart 2021
Leestijd, 4 min.
Vijf jaar geleden ontvluchtte Semira (26) de genadeloze dictatuur in Eritrea. Maar ook tijdens haar vlucht doorstond ze veel ontberingen: 'Beelden van mijn reis spoken nog altijd door mijn hoofd.' Semira wil heel graag stemmen – voor het eerst in haar leven. Maar eerst moet ze nog wachten tot ze genaturaliseerd is. 'Dan tel ik écht mee.'
placeholder

21 jaar weggegooid

'In Eritrea bestaat geen hoop. Je kunt niet leven zoals je zelf wil. Ik moest het leger in, ver weg van mijn ouders. Slechts een keer per jaar mag je dan je familie opzoeken. En de militaire dienst houdt nooit op. Mijn vader zit al sinds de jaren tachtig in het leger, ook hem zagen we maar een keer per jaar. Ik was 21 jaar toen ik vluchtte uit Eritrea en het voelde alsof ik 21 jaar van mijn leven had weggegooid. In Eritrea heb ik alleen de basisschool kunnen afronden, maar ik wilde verder leren, mijn dromen waarmaken en mijn eigen keuzes kunnen maken.'

Vrijheid van meningsuiting

'Het was een hele moeilijke beslissing om weg te gaan. Alles en iedereen achterlaten voor een vreemd land waar ik niemand kende en de taal niet sprak; dat deed ik echt niet zomaar. Maar ik wilde in een land wonen waar ik veilig zou zijn. Een waar vrijheid van meningsuiting was en waar ik voor mezelf kon zorgen.'

Zonder water

'De vlucht was verschrikkelijk. Op een kameel stak ik de grens over naar Soedan. Vanuit daar reden we vijf dagen door de Sahara naar Libië. We waren met teveel mensen in de auto, daardoor kon er niet genoeg water mee. Eerst was het eten op en de laatste twee dagen hadden we ook geen water meer. Onderweg heb ik veel mensen dood zien gaan. Ik heb vaak gedacht dat ik het ook niet zou halen. Op het laatst had ik zo'n dorst, maar toen ik om water vroeg werd de smokkelaar heel boos en sloeg me. In Libië, waar ik wachtte op de boot, was het niet veel beter: met wel honderd mensen zat ik anderhalve maand opgesloten in een klein huis zonder wc. We werden geslagen en een keer per dag kregen we één schaal eten voor ons allemaal. Pas in Italië waren mensen aardig. Daar kwamen ze ons helpen, gaven eten en wat geld.'

Nachtmerries

'Beelden van mijn reis blijven door mijn hoofd spoken. Inmiddels kan ik er redelijk normaal over vertellen, maar eerst ging dat helemaal niet. Dan moest ik huilen en werd ik onrustig. Nog steeds ben ik snel angstig en gevoelig. Bijna elke nacht droom ik over de reis en mijn verleden. Iedere Eritrese vluchteling heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt. Veel verhalen zijn nog erger, zoals vrouwen die verkracht zijn en zwanger zijn geraakt.'

Zware tijd

'De eerste periode in Nederland was echt zwaar. Ik kreeg de sleutel van mijn huis in een kleine stad in het noorden van het land en dat was het. Daar zat ik helemaal alleen, in een lege kamer midden in de winter. Gelukkig waren er lieve mensen, maar ook mensen die mij niet accepteerden. Ik heb me niet altijd welkom gevoeld. Sommige Nederlanders hebben geen ruimte voor vluchtelingen of voor mensen die anders zijn. Op straat riepen jongeren bijvoorbeeld "Zwarte Piet" naar mij.'

Echt meetellen

'Nu wacht ik op mijn naturalisatie. Dat wil ik heel graag: Nederlander worden. Dan tel ik écht mee. Nu doe ik al alles wat Nederlanders doen: ik zit op school en werk in de zorg. Ik doe met alles mee, dan is het toch eerlijk als ik ook mag stemmen? Ik vind het zonde dat sommige Nederlanders geen gebruik maken van hun stemrecht. Eén stem kan het verschil maken.'

Geef ons een kans

'In Eritrea konden we niet over politiek praten, we mochten onze mening niet zeggen. Hier kan dat wel. Veel mensen denken dat vluchtelingen alleen komen om een uitkering te krijgen. Nou, ik heb álles achter me gelaten, een hele zware reis gehad en bijna vijfduizend euro betaald. Zoiets doe je écht niet zomaar. Gelukkig zijn er ook partijen die wel aardig zijn voor vluchtelingen en opkomen voor mensenrechten. En ik roep werkgevers op: geef vluchtelingen een kans, help ze om zelfstandig te kunnen leven. Leven van een uitkering is vreselijk. Ik werk in de ouderenzorg en wil blijven leren. Mijn droom is om verpleegkundige worden.'

Steun vluchtelingen als Semira

Iedere vluchteling zoals Semira heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.