Sulaiman (39) vertelt over de hereniging met zijn gezin
Onmogelijk leven
'De afgelopen jaren waren loodzwaar. Door de oorlog verloren mijn vrouw en ik onze oudste zoon, hij was pas zestien jaar. In Libanon probeerden we daarna een nieuw leven op te bouwen, maar dat bleek onmogelijk. Mijn kinderen mochten niet naar school, ik mocht er niet werken en in het vluchtelingenkamp waar we woonden was niet genoeg eten. Om mijn gezin een kans op een toekomst te geven, vluchtte ik na een jaar verder naar Europa.'
'Hielden ze nog van mij?'
'De uren op Schiphol waren als een achtbaan. Ik was blij, maar de zorgen en angst overheersten. Namen mijn kinderen het mij kwalijk dat ik er niet voor hen was? Ik wist wat voor hel ze hadden doorstaan, de anderhalf jaar dat ik weg was. Hielden ze nog wel van mij? Zouden ze aarden in Nederland, hier gelukkig kunnen zijn? Al die vragen raasden door mijn hoofd toen deze foto werd genomen.'
Overal weer 'papa'
'Maar nu, een paar maanden later, klinkt in mijn huis overal weer het woord "baba" ("papa" in het Arabisch, red.). Ik had me voor niets zorgen gemaakt, iedereen was ontzettend blij me weer te zien.'
Dit artikel verscheen eerder in VluchtelingenWerk Magazine. Lees het magazine online.
Steun vluchtelingen als Sulaiman
Iedere vluchteling zoals Sulaiman heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.