De gezinshereniging van Titi (27) uit Eritrea

Verhaal, 10 december 2020
Leestijd, 2 min.
Nadat Titi van het asielzoekerscentrum naar een eigen woning verhuisde, maakte ze direct de kinderkamer klaar. Maar de opgemaakte bedjes voor haar dochtertje Divorah (7) en zoontje Naeb (6) zouden nog jarenlang leeg blijven. Na 3,5 jaar wachten kon Titi eindelijk hun armpjes weer om haar nek voelen.
placeholder

'Op de dag dat ik vluchtte, liet ik nog een mooie foto maken van ons drieën’, vertelt de Eritrese Titi. In de jaren die volgden zou ze ontelbaar vaak naar die foto staren. Eenmaal in Nederland vroeg Titi zo snel mogelijk gezinshereniging aan. Samen met Anniek, haar vrijwilliger van VluchtelingenWerk, kocht ze alvast bedjes voor haar kinderen. 'Soms, als ik me verdrietig voelde, kroop ik er weleens in. Dan voelde het net alsof ze al een beetje bij me waren.'

Een machteloos gevoel

De gezinsherenigingsprocedure verliep slopend. 'Ik video-belde de kinderen elke dag. Dat was fijn, maar gaf me ook een machteloos gevoel. Divorah was vaak ziek. Ze werd steeds dunner. Ik stuurde haar kleine cadeautjes: een mooie barbiepop en snoepjes. "Wanneer breng je me weer mango of cakejes?", vroeg ze vaak. Want in Eritrea nam ik ‘s avonds na mijn werk vaak wat lekkers voor haar mee. Zulke kleine dingen miste ik enorm, net als Divorah.' Naeb was net twee toen Titi moest vluchten, te klein om haar echt te herinneren. ‘Hij wilde ook nooit met mij praten als ik belde. "Dat is mama", zei Divorah dan tegen hem, maar voor hem voelde dat anders. Dat was moeilijk, maar ik begreep het wel.'

‘Armpjes om mij heen’

'Ik kon het bijna niet geloven toen ik hoorde dat de kinderen mochten komen. Toen Divorah me zag op Schiphol, liet ze haar tas en jas vallen en rende ze op mij af. Die armpjes weer op mij heen. Wat had ik daar naar verlangd.' Ook Divorah is heel erg blij dat ze eindelijk weer bij haar moeder is. 'Ik heb mama's knuffels heel erg gemist', vertelt ze. 'Ook was ik bang dat andere kinderen in mijn bed zouden slapen.' Inmiddels kan Divorah lekker in haar eigen bed slapen. Trots laat ze haar prinsessendekbed zien. 'Alleen als ik een beetje bang ben, slaap ik nog bij mama. Dan vertelt ze mij grapjes en moeten we samen lachen.'