Overleven in Griekenland: 'Ik wachtte, maar mijn familie kwam nooit'

Verhaal, 1 augustus 2021
Leestijd, 3 min.
Yara* (19) komt uit Afghanistan. Ze vluchtte met het gezin naar Europa, maar behalve Yara overleefde niemand de bootreis naar Griekenland.
placeholder

Yara heeft maar één wens: een nieuwe toekomst bij familie in Zweden. Tot haar grote verdriet heeft Zweden haar dit geweigerd. Terwijl ruimhartige gezinshereniging niet alleen menselijk is, maar ook een eenvoudige manier voor EU-landen om vluchtelingen eerlijker over de lidstaten te verdelen.

 

Ingehouden tranen

‘In 2015 vluchtte ik met mijn ouders, broertje en zusjes naar Europa. Het was een lange en pijnlijke reis. Ik zag hoe mijn ouders hun tranen inhielden. We praatten maar weinig. Het was of onze zielen wisten wat ons te wachten stond.’

Wachten bij de ingang

‘In Turkije gingen we op een groot schip, iedereen zat naast elkaar op de grond, het was vol. Het schip zonk. Veel herinner ik me niet, het was als een nachtmerrie. Ik wil er niet aan terugdenken. Toen ik aankwam op Lesbos hielp een vrijwilliger mij. Ze bracht me naar een kamp. Ik sliep in een tent. Overdag zat ik bij de hoofdingang te wachten op mijn familie. Maar ze kwamen niet.’

Van streek van de zee

‘Ik kreeg een voogd van METAdrasi, de Griekse ngo die mij enorm heeft geholpen. Omdat het geluid van de zee mij van streek maakte, bracht mijn voogd me naar Athene. Ik kwam in een kamp voor onbegeleide minderjarigen terecht. Het waren hele donkere dagen. Later kwam ik in een pleeggezin.’

Zweden

‘Toen ik zestien was, kreeg ik asiel en kon ik reizen. Ik heb een achtertante in Stockholm, en neven en nichten. Ik kon naar hen toe, ik was zó gelukkig. Ik houd van mijn Griekse pleegouders, maar dit was mijn eigen bloed! Ik voelde me in Zweden als herboren. Het was lente, de bomen werden groen. Ik voelde me weer levend, voor het eerst, ik kon opnieuw beginnen.’

Leren zwemmen

‘Ik bleef twee jaar bij mijn tante, ging daar naar school en dat ging supergoed. Ik hield van de sneeuw, leerde skiën en zelfs zwemmen. Ik vroeg een verblijfsvergunning aan, maar de vrouw bij wie ik op gesprek moest zei: “Je hebt asiel in Griekenland, je moet terug. Of zal ik je naar Afghanistan sturen?”.'

Menselijkheid

‘Hoe kunnen mensen zo hard zijn? Een klein beetje menselijkheid kan voor een vluchteling alles betekenen. Nu ben ik in Athene, maar ik vind het heel moeilijk hier iets op te bouwen. Griekenland is mooi, maar voor mij is het de plek waar ik alles heb verloren. Als het heel slecht gaat, denk ik om mezelf te troosten aan hoe het was in Zweden om mezelf te troosten.’

* Om privacy-redenen is de naam Yara gefingeerd.

Steun voor vluchtelingen in Griekenland

De voortdurende en uitzichtloze impasse op de Griekse eilanden moet doorbroken worden. VluchtelingenWerk pleit voor een directe aanpak van de mensonterende situatie. Asielzoekers moeten in Griekenland asiel kunnen aanvragen onder veilige en gezonde omstandigheden en daarbij onafhankelijke voorlichting en hulp krijgen. Net als in Nederland.