De Tweede Wereldoorlog vormde het leven van taalcoach Gerben Heitink (81)

'Buiten hing een penetrante brandlucht. Ik keek naar boven en zag de vlammen uit de toren van de Eusebiuskerk slaan. Arnhem stond in brand. Na vijf dagen schuilen in onze kelder troffen we een in puin geschoten stad aan.'

'Kort daarvoor hadden de Duitsers mijn ouders gemaand de stad direct te verlaten. Achter een volgeladen kinderwagen lieten we in september 1944 Arnhem achter. Aan een stok hadden we nog snel een hemd geknoopt, als witte vlag. Omdat mijn moeder hoogzwanger was, konden we terecht bij onze huisarts een dorp verderop. We stonden een paar dagen later in hun achtertuin, toen daar een bom viel. De klap blies ons achteruit, de buurvrouw met wie mijn moeder zojuist nog een praatje maakte was dood.'

In de schuilkelder

'Weer schuilden we in een kelder. Terwijl ik op mijn moeders schoot een psalmliedje zong, spatte de kalk van de muren. Na veel omzwervingen zouden we pas in het najaar van 1945 terugkeren naar Arnhem. Ons huis bleek verwoest. In de jaren die volgden werd er niet meer omgekeken, maar daarmee verdwenen mijn angsten niet. De oorlog zou mij blijven vergezellen, ook in mijn levenskeuzes. Het engagement voor vluchtelingen en onderdrukten in de wereld zit diep.'

Naast zijn werk als taalcoach voor een Eritrees gezin, geeft Gerben Heitink zowel voor VluchtelingenWerk als het Landelijk Steunpunt Gastsprekers WO II-Heden voorlichting op scholen.