De Europese landen hebben afgesproken in welke gevallen een land verantwoordelijk is voor de behandeling van asielaanvragen. Deze afspraken zijn vastgelegd in de Dublinverordening die deel uitmaakt van het streven te komen tot een Gemeenschappelijk Europees Asiel Systeem (GEAS). In het algemeen geldt de regel dat het eerste land in Europa waar de asielzoeker aankomt of doorreist, verantwoordelijk is voor de behandeling van de asielaanvraag.

Stel, een asielzoeker vraagt in Nederland asiel aan, maar later blijkt dat hij via Italië Europa is binnengekomen. Dan zal Nederland hem naar Italië terugsturen: dat land is verantwoordelijk voor zijn asielprocedure.

Het Dublinsysteem functioneert niet goed. Het systeem garandeert onvoldoende dat mensenrechten, zoals het recht op asiel, worden gerespecteerd. Een voorbeeld maakt dit duidelijk. Een Irakees die in Italië asiel aanvraagt, heeft veel minder kans dat hij een verblijfsvergunning krijgt dan in Nederland. Het is nu dus afhankelijk van in welke lidstaat je asiel aanvraagt of je een verblijfsverguning krijgt.

Vluchtelingenwerk vindt het verdeelsysteem onrechtvaardig: landen aan de buitengrenzen van Europa worden onevenredig zwaar belast. De meeste asielzoekers zullen immers hun eerste stappen in Europa zetten in landen als Polen, Griekenland en Italië.

• Neem het Dublinsysteem op de schop en zorg voor een eerlijk verdeelsysteem binnen de EU. Houd hierbij rekening met de belangen van de lidstaten én met die van de asielzoeker. Kijk bijvoorbeeld naar de band van de asielzoeker met een bepaalde lidstaat, bijvoorbeeld vanwege familie in dat land of beheersing van een taal.
• Breng verbeteringen aan in de Dublinverordening, als eerste stap op weg naar een ander en eerlijker systeem. De Europese Commissie heeft goede voorstellen gedaan.