Arfan (45): 'Ik heb veel ambities, maar soms maken die mij ook verdrietig.'

'Zestien jaar geleden kwam ik voor het eerst naar Nederland, op uitnodiging van de Nederlandse Orde van Uitvinders. Sinds dat bezoek zat Nederland in mijn hart. Misschien dat ik me daarom nooit een vluchteling heb gevoeld. Ook niet toen ik met honderden andere Syriërs in de Jaarbeurs in Utrecht sliep. Het was heel fijn dat ik toen mijn vriend Wouter kon bellen, lid van de Orde. Hij kwam direct bij mij op bezoek en nam me op in zijn familie. Zij waren die eerste jaren – en zijn nu nog steeds – een enorme steun voor mij en mijn gezin.'

Kleine wereld

'Dat betekent niet dat het leven makkelijk is. Mijn wereld is klein. Ik spreek de taal niet goed genoeg en heb nog geen auto: dat maakt het lastig om vooruit te komen, letterlijk en figuurlijk. Maar mijn leven is altijd al vol uitdagingen geweest en juist de tegenslagen geven je kracht. Misschien heb ik ook mijn karakter mee. Net als mijn vader vroeger deed, kijk ik altijd naar de mogelijkheden: wat kan er wél? Ook ben ik, naast biologieleraar, een uitvinder. En als uitvinder ben ik gewend om bij nul te beginnen. We hebben een probleem, hoe kan het worden opgelost?'

Patenten en rozen

'In Nederland heb ik al twee patenten op mijn naam staan. Een concept voor een stoel die kinderen en volwassen stimuleert om rechtop te zetten en een sensor die het gewicht van een rugzak gemakkelijk uitleest. Zo’n patent aanvragen is ingewikkeld: je moet je idee heel gedetailleerd beschrijven. Dat is goed voor mijn Nederlandse taalvaardigheid. De taal nog beter leren is nu mijn prioriteit. Zonder de taal, is het moeilijk je weg te vinden in Nederland. Tot die tijd, heb ik een ander plan: rozen exporteren naar de golfstaten. Ik spreek Arabisch, zij houden van rozen en hebben geld te besteden. Ter voorbereiding verdiep ik mij nu in bloemen en het exporteren ervan. Mijn YouTube-filmpjes over rozen worden al erg goed bekeken!'

'Niet in verdriet geloven'

'Ik heb dus veel ambities, maar soms maken die mij ook verdrietig. Ik wil zo graag aan het werk en niet meer afhankelijk zijn van een uitkering. Helaas lukt dat niet zo snel als ik zou willen. Maar ik wil niet in verdriet geloven. En als ik in de ogen van mijn zoons kijk, weet ik waarom ik door moet gaan. Ik kan in Nederland misschien niet goed bewegen, maar zij kunnen later overal naartoe. Zij kunnen al hun dromen waarmaken. Hoe anders is dat voor de jongeren in Syrië. Hun land, hun toekomst: alles is kapot. In Syrië werkte ik twintig jaar als biologieleraar. Het was verschrikkelijk toen ook op mijn school de bommen vielen en er kinderen verdwenen. Met veel oud-leerlingen heb ik nog contact. Ik hoor het verdriet in hun stem. Via Facebook stuur ik ze positieve energie. Zo kan ik er toch nog een beetje voor ze zijn.'

DIt artikel verscheen eerder in VluchtelingenWerk Magazine. Lees het magazine online >>