Aziz vluchtte uit Eritrea: 'Het voelde alsof ik geen recht had op een leven'

'Ze noemen Eritrea ook wel het "Noord-Korea" van Afrika: het Eritrese regime is levensgevaarlijk. Je leeft, maar het voelt alsof je geen recht hebt op het leven. Net als iedereen in Eritrea wist ik dat ik na de middelbare school in militaire dienst zou moeten. Niemand weet echter hoe lang je in dienst blijft, vaak genoeg je hele leven. Als meisje kun je deze plicht ontlopen door jong te trouwen. Als je dat niet doet, of je weigert in dienst te gaan, pakken ze je op en ga je naar de gevangenis. Voor een paar maanden of jarenlang, dat weet je nooit.'

Nergens vrijheid

'Net zoals zoveel andere Eritrese jongeren, besloot ik te vluchten. Eerst naar Ethiopië, waar ik in een vluchtelingenkamp woonde en voor voedsel afhankelijk was van hulporganisaties. Van daaruit verder, naar Soedan, waar ik onderdrukt werd en in een niqab over straat moest. Ik was gevlucht, maar leefde nog altijd niet in vrijheid.'

Helse weken

'Met de hulp van mensensmokkelaars begon een vreselijke tocht in overvolle vrachtwagens, maar in Libië werd het pas echt hels. Met driehonderd mensen woonden we wekenlang in een soort pakhuis. Daar kregen we bijna niets te eten en drinken, was er geen douche en mochten we maar één keer per dag naar het toilet. Om me heen brak paniek uit. Ook ik dacht dat ik daar dood zou gaan, tot het bericht kwam dat we weer verder mochten reizen.'

'Al die tijd hield ik mijn drie dromen voor ogen. Bovenal wilde ik ergens veilig kunnen leven. Daarnaast wilde ik voor mezelf kunnen zorgen, niet meer afhankelijk zijn van andere mensen. En mijn derde, nog niet vervulde wens is dokter worden. Inmiddels heb ik mijn mbo-opleiding in de zorg bijna afgerond en ben ik goed op weg. De volgende stap is verpleegkundige worden. Misschien lukt het niet om dokter te worden, ik heb nog een lange weg te gaan. Maar als ik straks verpleegkundige ben, vind ik dat óók goed.'

Moeilijke momenten

'De afgelopen jaren zijn niet altijd makkelijk geweest. Er waren momenten dat ik dacht dat ik het Nederlands nooit onder de knie zou krijgen. Maar op moeilijke momenten zet ik lekker een muziekje aan, doe mijn tweejarige zoontje in bad of ga voor een goed gesprek even langs bij mijn buurvrouw die mij altijd erg geholpen heeft. "Doorgaan", zeg ik dan tegen mezelf. "Niet twijfelen. Het gaat je echt lukken.'"