Eind goed, al goed | Column taalcoach Irene Wing Easton

Loslaten?

Een vriendin twijfelt of haar zoon vakantiewerk aankan. Het is logisch dat we onze kinderen pas willen loslaten als ze daaraan toe zijn. Dan weten we zeker dat het goedkomt.

Als het taalcoachtraject met Alzina en Yara erop zit en zij glansrijk hun inburgeringsdiploma halen, zijn we alle drie trots en blij. Ik kan hen met een gerust hart loslaten. Ondanks dat ze moesten vluchten, alles achter zich moesten laten en nog altijd zorgen hebben over achtergebleven dierbaren, is het dan toch een beetje 'eind goed, al goed'.

De sollicitatie

Nu het inburgeringsdiploma binnen is, wil Alzina graag, net als vroeger in Syrië, in een kledingwinkel werken. 'Ik heb gesolliciteerd. Ik mocht het een dag proberen. Ik heb de héle dag gewerkt.' Alzina maakte grote gebaren om haar woorden kracht bij te zetten. 'Zij vroegen of ik koffie wilde, ik zei: Nee, ik werk, ik hoef geen koffie.' Ze wijst: 'Als zij mij vroegen dozen daar neer te zetten, dan zette ik de dozen daar neer. Ik heb alles helemaal goed gedaan.' Ik begrijp het, ze heeft willen laten zien dat ze gráág wil werken. Ik kijk naar haar ogen die dof staan. 'Zij zeiden dat ze de kleren anders opvouwen. Ik zei, laat het mij zien dan doe ik het ook zo. Maar zij wilden niet. Ik kreeg geen werk.'

Plaatsvervangende schaamte

Zowel Alzina als Yara lopen telkens tegen hetzelfde aan. Ze krijgen nauwelijks de kans om te laten zien wat ze kunnen. Zelfs wanneer ik bij een kledingwinkel waar een groot papier met 'dringend personeel gevraagd' hangt, meld dat ik een geschikt persoon ken, krijg ik zodra het woord 'vluchteling' valt als antwoord: 'Ja, maar we zoeken iemand die héél hard werkt!' Hoe ik ook pleit voor Alzina, ze mag niet eens langskomen voor een gesprek. Ik probeer het aan Alzina en Yara uit te leggen: 'Het is angst van de mensen.' Ik zie aan hun ogen dat ze dit zelf allang door hadden en krijg het warm, het is de gloed van plaatsvervangende schaamte. Ik zie vaker vluchtelingen blij na het inburgeringsexamen en een half jaar later diep in de put. Hun taalcoachtraject is voorbij en verder praat niemand Nederlands met hen. Hun Nederlands gaat áchteruit.

Twee vliegen in één klap

Mijn vriendin vertelt over het vakantiebaantje van haar zoon. 'Het is goed gegaan. Wist je dat er ook vluchtelingen werken? Mijn zoon en andere autochtone Nederlanders stonden aan de lopende band met hen te kletsen tijdens het werk en zo oefenden ze ondertussen Nederlands. Dat ging steeds beter!'

Ik hoop dat Alzina en Yara die kans ook nog gaan krijgen en het écht 'eind goed, al goed' zal worden.

Bedankt en tot ziens!

Aan het schrijven van mijn columns op de website van VluchtelingenWerk Nederland komt ook een einde. Ik dank u voor het lezen en alle reacties die ik kreeg. Graag geef ik het stokje door aan een nieuwe columnist. Toch is het een beetje eind goed al goed want ik ben inmiddels begonnen als taalcoach van een nieuw taalmaatje. U kunt onze belevenissen voortaan volgen via de regionale website van VluchtelingenWerk Oost Nederland.

Ook vrijwilliger worden?

• Zoek vrijwilligersfuncties bij jou in de buurt >>