Gaston (57) werkt op de afdeling Gezinshereniging

Verhaal, 31 oktober 2017
Leestijd, 2 min.
Jarenlang werkte Gaston in de harde zakenwereld, maar verlangde ondertussen naar echt 'mensenwerk'. Nu helpt hij verscheurde gezinnen herenigen. 'Ik heb geleerd wat het betekent om wat voor een ander te doen.'
placeholder

Echt mensenwerk

‘In de zomer van 2015 verkocht ik mijn zaak in de Transport en Logistiek-sector. Het was tijd voor een nieuwe start. In de zakenwereld draait alles om het verdienen van geld, en ik verlangde er al langer naar om te werken met mensen. Het was de tijd van de ‘vluchtelingencrisis’ en in de plaatselijke krant las ik een oproep voor vrijwilligers in de noodopvang IJsselhallen Zwolle.’

‘Daar, in de noodopvang, leerde ik wat het betekent om wat voor een ander te doen en kwam ik erachter dat ik een goed inlevingsvermogen heb. In de IJsselhallen woonden vierhonderd Syrische mannen. Mijn taak was om voorlichting te geven over hun aanstaande asielprocedure en om hen – heel basic – een beetje gerust te stellen. Bovenal leerde ik er goed luisteren. Met zoiets simpels als een praatje, knapten deze mannen vaak zó op.’

Duizend doden sterven

'Omdat ik nog niet wilde stoppen, klopte ik na de sluiting van de noodopvang bij VluchtelingenWerk Zwolle aan. Daar werk ik nu, op de afdeling Gezinshereniging. Mijn werk is heel divers. Zo schrijf ik bezwaren als de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) niet binnen de wettelijke tijd op een gezinsherenigingsverzoek reageert. Herenigingen verlopen helaas vaak moeizaam. Ik begrijp de noodzaak tot een streng beleid, maar mis vaak het menselijke aspect. Maar als de IND positief besluit, regel ik alles wat er bij een hereniging komt kijken; dan maak ik afspraken op de ambassade, regel vervoerskaarten en licht het opvangcentrum in.

Dat is natuurlijk het allerleukste aan mijn werk: een geslaagde gezinsherening. Vorig jaar mocht ik mee naar Schiphol om het gezin op te halen van een Syrische cliënt. Hoewel we die ochtend om elf uur hadden afgesproken, kreeg ik om acht uur al een appje: ‘Of ik wel op tijd zou zijn?’ Nadat het vliegtuig geland was, zou het lang duren voordat zijn gezin door de douane heen was. In dat uur zag ik hem duizend doden sterven. Maar toen de schuifdeuren eindelijk opengingen, viel alle angst en spanning van de afgelopen jaren zichtbaar van hem af. Het was onbeschrijfelijk mooi en heftig om bij hun hereniging te mogen zijn.'

Samen bouwen we aan de toekomst.

Dankzij de hulp van onze donateurs en vrijwilligers kunnen wij vluchtelingen helpen met het opbouwen van een nieuw bestaan in Nederland. Help jij ook mee met een gift, zodat vluchtelingen kunnen bouwen aan een leven in veiligheid?