Khaleds vluchtverhaal: 'Opnieuw beginnen was moeilijk, maar inmiddels ben ik weer onderweg'

Verhaal, 28 april 2020
Leestijd, 3 min.
'Vanuit mijn slaapkamerraam keek ik naar de boom waarin ik als kind zo vaak had geklommen. Ik maakte foto's: van het prachtige uitzicht vanuit mijn slaapkamer, van de zonsopgang en zonsondergang. Voor mijn gevoel nam ik definitief afscheid van Damascus en mijn kindertijd. Mijn vader bracht me naar de bushalte, waar mijn vlucht begon. "Nou, tot ziens", zeiden we tegen elkaar. Het voelde alsof ik in een nachtmerrie was beland.'
placeholder

Luister naar het verhaal van Khaled

Het verhaal van Khaled is ook te beluisteren als podcast. Klik hieronder op play of ga naar Soundcloud om daar te luisteren.

Luister de podcast op Soundcloud

Weken vol afscheid

'Als enige zoon van mijn ouders, was ik in Syrië vrijgesteld van de militaire dienstplicht. Tot we hoorden dat de zoon van een goede huisvriend, ook enig kind, was opgepakt en het leger in moest. "Ik geef je nog een paar weken en dan wil ik dat je weg bent", sprak mijn vader ongerust. Sinds de scheiding van mijn ouders woonde ik bij hem. Die laatste weken in Syrië stonden in het teken van afscheid en gevaar. Iedere keer als ik de voordeur achter me dichttrok, wist ik niet of ik die avond nog thuis zou komen.'

Serene rust

'Mijn moeder was eerder al naar Nederland gevlucht, dus mijn eindbestemming stond vast. Bang was ik niet. Toen ik aan boord stapte van de boot die me naar Griekenland zou brengen, viel er plotseling een serene rust over me. Het was alsof God mij vertelde dat alles goed zou komen. Aan boord huilden de moeders en hun kleine kinderen. "Stil maar", zei ik. "Ik weet zeker dat we de overkant zullen halen."'

Een vriendelijk woord

'In de trein riep de conducteur om dat we op Amsterdam Centraal waren aangekomen. Het was zaterdagavond, op straat schalde muziek en honderden mensen krioelden over de Amsterdamse straten. Iemand wees me de weg naar het politiestation, waar ik even moest wachten voordat ik aan de beurt was. "Dank voor het wachten", zei de politieagent na tien minuten. Het waren die vier woorden die me, sinds lange tijd, weer even een gerespecteerd mens lieten voelen.'

Verloren toekomst

'Toen ik was toegelaten tot de universiteit in Delft en het pad naar een nieuwe toekomst eindelijk weer uitgestippeld leek, sloeg de schrik me plotseling om het hart. Wat gebeurt er als de Nederlandse overheid Syrië straks weer veilig acht? Zijn al mijn investeringen in de taal en mijn studie dan voor niets geweest? Ook voor de laatste landelijke verkiezingen was ik enorm zenuwachtig, bang dat "rechts" zou gaan winnen en ik voor een tweede keer mijn toekomst zou verliezen. Maar ik heb mijn zorgen opzij gezet, een mens kan niet voortdurend in angst leven.'

Nederlandse opa

'Op de universiteit ontmoette ik veertig andere Syrische studenten. Jonge, slimme mensen die net als ik bereid zijn om er wat van te maken in Nederland. Helaas zie ik hen nooit voorbij komen in de media. Daar gaat het altijd over "de oorlog" of over de protesten tegen vluchtelingen. VluchtelingenWerk laat de diverse gezichten van vluchtelingen wél zien. Bovendien heb ik ontzettend veel steun gehad aan mijn "opa" Jilly, die al vijfentwintig jaar vrijwilliger is bij VluchtelingenWerk. We hebben een bijzondere band. Laatst vertelde hij mij dat hij er een kleinzoon heeft bijgekregen.'

Vastbesloten

'Het was moeilijk om opnieuw te beginnen, dat is het soms nog steeds, maar inmiddels ben ik weer onderweg. Over tien jaar heb ik mijn oude beroep als natuurkundige weer opgepakt en doe ik onderzoek naar duurzame, alternatieve energie. Dan weet ik zeker dat ik weer iets beteken voor deze wereld.'