Het coronavirus ontneemt mij mijn vrijheid niet | Column Hazem Darwiesh

Aleppo was een grote stad. Ik ben geboren en opgegroeid in de oude stad – het oosterse deel van Aleppo – en woonde jarenlang in het nieuwe, westerse deel. Aleppo was vol met mensen van verschillende religies en nationaliteiten die in verschillende wijken wonen. In al die wijken had ik vrienden en kennissen. Het maakte mijn wereld groot, in elke hoek van deze stad was er iets dat ik koesterde.

In 2012 viel de stad door de oorlog in twee delen uiteen: het ene deel viel onder het regime, het andere deel onder de oppositie. Mijn wereld werd klein. Ik leefde in het westerse deel van de stad, wat in het andere deel gebeurde hoorden wij alleen via de tv. Later werd mijn leefgebied ook binnen het westerse stadsdeel beperkt. Veel wijken werden de frontlinie tussen de twee partijen. Ook mijn wijk. Zonder enige aanleiding werden mensen op straat doodgeschoten. Door die
intimidaties bleef iedereen al snel binnen.

Thuisblijven voorkwam dat je stierf door kogels van sluipschutters of artillerievuur, maar het beschermde je niet tegen bombardementen. Later drongen de sluipschutters en artillerievuur zich ook naar binnen in de huizen. Overleven werd een worsteling, naast het grote gebrek aan elektriciteit, water en brood.

Met de verspreiding van het coronavirus en de door de overheid opgelegde quarantaine, kwamen mijn oude oorlogsangsten de afgelopen weken weer naar boven. Hoewel er in Nederland geen bombardementen of sluipschutters zijn en ook de eerste levensbehoeften nog steeds beschikbaar, zijn isolatie en bewegingsbeperkingen in mijn gedachten gekoppeld aan gevangenschap, dood en eenzaamheid. Maar langzaam maar zeker verandert mijn angst in 'vertrouwen'. Isolatie in een vrij en veilig land is anders dan in Syrië. In Nederland neemt de regering haar verantwoordelijkheid en doet er alles aan om het leven en de gezondheid van de mensen te beschermen. Een schril contrast met de Syrische regering die bezig is ons te vermoorden in plaats van te beschermen. 

Ja, mijn isolement beperkt mij in mijn dagelijkse beweging, maar ontneemt mij niet mijn vrijheid. Thuis in Zwolle leef ik op de manier die ik wil en met wie ik lief heb. Als de zon schijnt gaan wij buiten wandelen of fietsen. Thuis werk ik aan mijn artikelen, wissel van gedachten met collega's en verspreid mijn verhalen op sociale media. Ik doe dat zonder angst en ben niet bang voor bedreigingen of arrestaties. Natuurlijk is de isolatie als gevolg van het coronavirus niet makkelijk. Maar des te meer waardeer ik nu wat ik wél heb. In Nederland ben ik vrij. Dat verandert niet met de komst van dit virus. Of het nu in mijn huisje is of onder de zon, alleen of met degenen van wie ik houd. Het coronavirus zal mij die vrijheid niet ontnemen.