Ze noemen het een manifest, maar lees het vooral als een noodkreet

Hun kerstdagen worden rotdagen. De advocaten zijn vrij, bij de IND is het kantoor dicht: alle procedures liggen dus stil. Nog meer verloren tijd. Verwijderd van hun geliefden, hun kinderen.
De Syriër Khaled Raed (47) is een half jaar in Nederland en wacht in azc Duinrell op zijn verblijfsvergunning. De wachttijden bij de IND zijn de afgelopen tijd flink opgelopen, de werkdruk is er enorm. Dat is rot voor die werknemers daar, maar nog veel erger voor mensen zoals Khaled. Want pas als hij zijn verblijfsvergunning heeft, kan hij een aanvraag voor gezinshereniging doen. En dan wordt het opnieuw lang wachten tot zijn vrouw en kinderen (15 en 13 jaar) hopelijk toestemming krijgen vanuit een vluchtelingenkamp in Libanon eindelijk deze kant op te komen.

Hartstikke raak

Hoewel pas zes maanden hier, schreef Kaled een briefje in het Nederlands. Niet elke zin is even duidelijk, maar al die zinnen samen zijn duidelijk hartstikke raak. Met ‘onze bestanden´bedoelt hij, zo licht hij mondeling toe:‘onze situaties’. En ´Kerstmis komt goed voor mensen magen´ betekent dat Kerstmis bedoeld is om mensen blij te maken.
Een handvol landgenoten dat ook een eenzame kerst te wachten staat, plaatste een handtekening onder dit ‘manifest’, geschreven voor iedereen die het lezen wil. Maar voor COA, IND en VluchtelingenWerk in het bijzonder.

Ze zijn Nederland dankbaar voor de bescherming die ze krijgen, zo legt Khaled uit. Maar ze doen ook een dringend beroep op de instanties om snel iets te doen aan de wachttijden. Zij zijn hier veilig, maar hun partners en kinderen zitten vast in Syrië, of leven in barre omstandigheden in een vluchtelingenkamp in Libanon. De ondertekenaars van het manifest wensen iedereen een fijne kerst. Dat is iets dat er voor hen niet in zit. Omdat hun gezinnen nog in onzekerheid en angst leven. Door die wachttijden. Wachten. Wachten. Wachten...

Hoezo pretpark?

Ze zitten nota bene in Duinrell, een pretpark. Maar de decembermaand is helemaal niet prettig als je de dagen aftelt. Overal al die vrolijke gezichten ziet, maar je zelf in dat kille azc zo weinig hebt om je op te verheugen. Als in al die ‘thuizen’ in de buurt kinderen verwend worden met kadootjes, maar die van jou oneindig ver weg zijn. En jouw nieuwe thuisland dus nog helemaal niet als thuis voelt.

Slakkengangetje

Deze kerst voor hen geen huiselijke kring, geen compleet samenzijn bij de knusse open haard, geen boom in de kamer of kalkoen op tafel. Dat gaat niet meer lukken, beseffen ze. Maar als de procedures van de IND in hetzelfde tempo, met hetzelfde slakkengangetje, doorgaan, is de volgende kerst voor deze vluchtelingen ook weer eenzaam.
Zouden de mensen die over de procedures gaan dat wel beseffen, vragen Khaled en de andere Syrische bewoners van azc Duinrell zich af. Vandaar dat handgeschreven briefje. Een manifest, zo noemen ze het. Maar lees het vooral ook als noodkreet.