Allang geen kind meer: de Eritrese Meron
Plotsklaps illegaal
'Als meisje zonder papieren mocht ik niet studeren, maar kreeg ik wel een harde les in wachten. Ik was als minderjarige alleen naar Nederland gekomen, ging naar school en woonde in een huis met leeftijdsgenoten. ’s Nachts had ik nachtmerries over mijn vlucht door de Sahara, maar ik was blij dat ik nog leefde. Totdat ik achttien jaar en meerderjarig was. "Je bent nu illegaal. Je hebt drie weken om hier iets aan te doen, daarna moet je het azc uit." Deze boodschap was een klap in mijn gezicht.
Ik heb gevochten om de bewijzen te verzamelen voor mijn asielaanvraag. Wekelijks reisde ik met mijn kleine budget van Utrecht naar Den Haag, naar de ambassade van Eritrea. Dagelijks belde ik ze op om te vragen hoe het ervoor stond. Voor mijn gevoel zijn vijf jaar van mijn leven afgenomen.
Plotseling kan en mag ik weer keuzes maken omdat ik eindelijk een verblijfsvergunning heb, maar ik ben het niet meer gewend. Hopelijk krijg ik snel een eigen huis, en hoef ik niet meer met vijf mensen een keuken en badkamer te delen in het azc. Alleen zijn als ik alleen wíl zijn, daar kijk ik enorm naar uit.'
- Het interview met haar kwam tot stand dankzij het documentaireproject Shadow Game