‘Ik ben vluchteling, ik ben queer en dat is oké.’

‘Al op mijn dertiende had ik mijn coming out, maar dat was niet echt mijn keuze. Ik vertelde aan een vriend dat ik op mannen val. En hij vertelde dat door, onder andere aan mijn ouders. In ons kleine dorpje verspreidde het nieuws zich snel. De consequenties waren groot. Klasgenoten en leraren wilden niet meer met mij omgaan: ik werd geschorst. Mijn ouders accepteerden geen homo als zoon. Zij stuurden mij naar een psycholoog om te ‘genezen’. Het was vreselijk. Ik wilde zó graag onderdeel zijn van de samenleving, me geaccepteerd en thuis voelen. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik genezen was.

Gevluchte studenten steunen

Vier jaar later vluchtte ik samen met mijn vader voor de oorlog in Syrië en we belandden in Nederland. Ik studeer verpleegkunde aan de Hogeschool van Amsterdam en zet me in voor andere studenten die gevlucht zijn. Via het platform Students That Matter bieden we steun en praktische hulp aan gevluchte studenten. We zorgen dat ze Nederlands kunnen leren, begeleiden ze en organiseren activiteiten.

Ik wil dat er iemand voor ze is. Zelf heb ik me hier de eerste jaren erg eenzaam gevoeld. Als vluchteling ben je een buitenstaander, als queer helemaal. Binnen de vluchtelingen-community werd ik ook niet geaccepteerd. Soms voelde ik me zo alleen dat ik in het park naast het azc op een bankje ging zitten en expres verdrietig keek. Ik hoopte dan dat iemand zou vragen: ‘Gaat het wel? Wat is er met je aan de hand?’

In Nederland kwam de bevrijding. Het bezoek aan het homomonument was een belangrijk moment. Ik woonde nog in een azc, en als cadeautje nam een vriendin me mee naar Amsterdam. Daar zag ik voor het eerst de regenboogvlag openlijk wapperen. En toen kwamen we bij het homomonument. Ik kreeg tranen in mijn ogen van blijdschap: ik mag er zijn, als vluchteling én als queer. Niet veel later werd ik geïnterviewd voor een lokale Amsterdamse zender. Ik was het vooraf niet van plan, maar ik kwam daar opnieuw uit de kast. Live op tv, ja. Ik heb ook wel iets van een rebel in me. Maar het maakte een einde aan het jarenlang krampachtig ophouden van de schijn, van het vechten. Gelukkig accepteren mijn ouders en broers me nu wel.

Taboe op eenzaamheid doorbreken

Met DeStereotyped, een ander platform dat ik heb opgericht, zet ik me in voor eenzame (vluchteling)jongeren. Ik wil het taboe dat op eenzaamheid rust doorbreken. Mensen vinden het moeilijk erover te praten en dat herken ik. Ik schaamde me destijds kapot. Inmiddels heb ik genoeg mensen om me heen, maar de nare herinneringen uit die tijd blijven. Als ik naar het park ga en iemand alleen zie zitten, knoop ik daarom altijd een praatje aan.

Ik studeer nu nog verpleegkunde, maar volgend jaar ga ik een opleiding bestuurskunde doen. Ik wil de politiek in. Op die manier kan ik op grotere schaal impact maken. Ik wil de vrijheid die ik hier voel, delen met andere vluchtelingen. Met iedereen, eigenlijk. Ik wil strijden voor een inclusievere samenleving. Maar ik wil ook laten zien dat niet alle vluchtelingen conservatief zijn, of homofoob. Ik ben vluchteling. Ik ben queer. En dat is oké. Mijn boodschap? Iedereen heeft recht op een vrij bestaan, ongeacht kleur, ras, religie of geaardheid.’

Door zijn inzet bij verschillende organisaties en zijn hulp aan jongeren ontving Amjad onlangs de Young Amsterdam Award voor maatschappelijke betrokkenheid. De prijs wordt jaarlijks uitgereikt aan verschillende jongeren die iets voor andere jongeren hebben betekend in de stad.