‘Kunst is mijn zuurstof’

‘Een schetsboek en potloden aanschaffen: dat was het eerste dat ik deed toen ik in Nederland aankwam. Toen ik vluchtte moest ik mijn schilderijen achterlaten, maar nog moeilijker was het om geen materialen bij me te hebben om te kunnen tekenen.

In Syrië waren de geluiden van de bommen en de schoten luider dan mijn eigen gedachten. Schilderen lukte niet meer. In Nederland kan ik, na al die jaren oorlog, eindelijk weer ademhalen. Dat doet me zo goed. Kunst is mijn zuurstof.

De pijn van de oorlog 

Hier op de boot deel ik een kamer met een medebewoner. De ruimte om te werken is beperkt, daarom schets ik op mijn bed en draag mijn ezel, doeken en kwasten daarna naar de gemeenschappelijke kantine waar ik kan schilderen. Met honderdvijftig mensen is het best rumoerig om me heen, maar met mijn koptelefoon sluit ik me af voor mijn omgeving. Het is mijn droom om straks weer in een echt atelier te staan, met al mijn materialen om mij heen gestald.

De pijn van de oorlog zie je nu nog terug in mijn schilderijen. Ze zijn donker, er zit verdriet in. Ondertussen is mijn leven in Nederland nog niet gestart: ik wacht op mijn procedure, op een eigen plek, op rust. Hopelijk veranderen mijn schilderijen als ik straks in een betere situatie zit. Worden ze weer hoopvol, net zoals ze waren voor de oorlog uitbrak.’