'Ondraaglijk dat ik mijn kinderen niet zie opgroeien'

'Ik kom uit een traditionele familie en werd op mijn negentiende uitgehuwelijkt aan mijn neef. Hij is heel lief en ruimdenkend en nam me mee naar de stad Ajman in de Verenigde Arabische Emiraten waar hij al jaren woonde en werkte. Ik was zo opgelucht, eindelijk kon ik de verstikkende vrouwenonderdrukking én de oorlog in Jemen achter me laten. Om niet steeds over mijn familie te piekeren, startte ik een TikTok-account waar ik vrolijke filmpjes op plaatste. Daarmee creëerde ik een nieuwe persoonlijkheid, een krachtiger versie van mezelf. Tot mijn verbazing werd mijn account heel populair.

Toen mijn man in juli 2021 onverwachts zijn baan verloor, werd ons verblijf in Ajman illegaal. Onze drie kinderen van 10, 6 en 3 jaar konden niet meer naar school. We bleven zoveel mogelijk binnen uit angst opgepakt en uitgezet te worden. Teruggaan naar Jemen was onmogelijk vanwege de oorlog en omdat ik daar bedreigd word vanwege mijn TikTok-account.

Voor de toekomst van de kinderen besloten we te vluchten. Op internet lazen we dat in Nederland mensen in hun waarde worden gelaten en vrouwen net zoveel rechten hebben als mannen. Ik sprak geen Engels maar dacht ik door mijn ervaring met de oorlog beter opgewassen zou zijn tegen de ontberingen tijdens de vlucht. Mijn man en kinderen zouden later via gezinshereniging volgen.

Toch had ik nooit verwacht dat mijn vlucht twintig maanden zou duren en zo zwaar zou zijn. Met een kleine groep mannen liep ik dagenlang door de bergen in Turkije. Mijn voeten waren kapot en ik verwondde mijn been aan prikkeldraad, het raakte enorm ontsteken. Ook hadden nauwelijks iets te eten. Ik probeerde sterk en stoer te zijn, maar was zo bang. Allah beschermde me en gaf mij de kracht om vol te houden. Ook de gedachte aan mijn kinderen hield me op de been.

Nu ik in Nederland ben, kan ik eindelijk weer ademen. Echt ontspannen zal ik pas als mijn kinderen bij mij zijn. Maar onlangs hoorde ik dat we nóg anderhalf jaar moeten wachten als ik straks een verblijfsvergunning krijg. Ik vind het onverdraaglijk dat mijn kinderen zolang moeten opgroeien zonder mij. Ik huil om alle momenten die ik mis: met ze spelen, samen knuffelen, eten voor ze maken. Nu zit niet ik, maar mijn man naast hun bed tot ze slapen.

We bellen iedere dag, ik moet van mijn oudste dochter foto’s maken van alles wat ik hier zie. Zodat ze toch nog een beetje bij me is. Ik probeer sterk te zijn, maar van binnen voel ik me steeds wanhopiger worden. Ik weet niet hoe ik ze moet vertellen dat het nog heel lang gaat duren.

Sinds juli zit ik in de noodopvang op dit schip in IJmuiden, ik deel een kleine kajuit met een andere vrouw. Ik heb het gevoel dat ik langzamerhand stik, ik zit klem en kan niet vooruit. Om niet gek te worden, studeer ik Engels en Nederlands via de Duo-lingo-app en houd ik me vast aan mijn droom om straks verpleegster te worden.

Ik ben nu niet actief op TikTok, daarvoor pieker ik te veel. Maar als ik straks mijn kinderen weer bij me heb, zal ik zeker weer filmpjes plaatsen. Dan zal ik weer de vrolijke Samah zijn die mijn fans van me kennen.

Ik wil dat de kinderen trots op me zijn dat ik dit heb gedaan, voor hun toekomst. Ik kan niet wachten tot ik zie weer zie, elkaar knuffelen en huilen. Ik wil álles inhalen.'